🖼️ Mitologia Egipska Bogowie I Boginie

Bogowie greccy – opis i charakterystyka, atrybuty. Starożytne wierzenia charakteryzowały się politeizmem, czyli wielobóstwem. Mitologia opisywała narodziny wielu bogów, których walka stała się siłą sprawczą powstania świata. Bogowie zamieszkiwali Olimp. Przedstawiani byli w sposób antropomorficzny (na podobieństwo człowieka

BOGOWIE I BOGINIE Bóstwa czczone przez narody w przeszłości i obecnie są wymysłem niedoskonałych, „pustogłowych” ludzi, którzy „zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na coś podobnego do wizerunku zniszczalnego człowieka, a także ptaków oraz stworzeń czworonożnych i pełzających” (Rz 1:21-23). Nie dziwi zatem, że bóstwa te odzwierciedlają cechy i słabości swych niedoskonałych czcicieli. Jeden z hebrajskich terminów określających wizerunki i fałszywych bogów dosłownie znaczy „rzecz nic niewarta”, „rzecz bezwartościowa” (Kpł 19:4; Iz 2:20). W Biblii nazwano Szatana Diabła „bogiem tego systemu rzeczy” (2Ko 4:4). Miano to bez wątpienia odnosi się do Szatana, bo jak napisano dalej, ów bóg „zaślepił umysły niewierzących”. W Objawieniu 12:9 powiedziano, że Szatan „wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię”. O jego władzy nad obecnym światem, łącznie z rządami, świadczy to, że zaproponował Jezusowi „wszystkie królestwa świata oraz ich chwałę” w zamian za akt czci (Mt 4:8, 9). Kiedy ludzie wielbią swe bożki, w rzeczywistości składają hołd „demonom, a nie Bogu” (1Ko 10:20; Ps 106:36, 37). Jehowa Bóg wymaga wyłącznego oddania (Iz 42:8). Kto czci bożka, zapiera się prawdziwego Boga i tym samym służy interesom Jego głównego Przeciwnika, Szatana, oraz demonów. Biblia wspomina o różnych bogach i boginiach starożytnych ludów, ale dokładna identyfikacja tych bóstw nie zawsze jest możliwa. Pochodzenie bogów i bogiń. Uderzające podobieństwo, jakie łatwo można dostrzec przy porównywaniu bogów i bogiń różnych starożytnych ludów, trudno przypisać przypadkowi. Oto, co na ten temat napisał J. Garnier: „Nie tylko Egipcjanie, Chaldejczycy, Fenicjanie, Grecy i Rzymianie, ale też Hindusi, buddyści z Chin i Tybetu, Goci, Anglosasi, druidzi, Meksykanie i Peruwiańczycy, australijscy Aborygeni, a nawet dzikie plemiona z Oceanii — wszyscy oni musieli wywieść swe wierzenia z jednego źródła, ze wspólnych korzeni. Wszędzie spotykamy zadziwiającą zbieżność, jeśli chodzi o rytuały, ceremonie, zwyczaje, tradycje, a także imiona poszczególnych bogów i bogiń oraz relacje między nimi” (The Worship of the Dead, Londyn 1904, s. 3). Z Biblii wynika, że kolebką fałszywych wierzeń religijnych, które pojawiły się po potopie, była kraina Szinear. Ludzie, najwyraźniej kierowani przez Nimroda, „potężnego łowcę na przekór Jehowie”, zaczęli budować miasto Babel, a w nim wieżę, prawdopodobnie ziggurat mający służyć do fałszywego kultu. Przedsięwzięcie to miało przysporzyć chwały nie Jehowie Bogu, lecz budowniczym, którzy zapragnęli uczynić sobie „sławne imię”. Oprócz tego pozostawało w jawnej sprzeczności z zamierzeniem Bożym, by ludzie zamieszkali na całej ziemi. Wszechmocny pokrzyżował więc plany budowniczych przez pomieszanie im języka. Ponieważ nie mogli się porozumieć, w końcu przestali budować miasto i się rozproszyli (Rdz 10:8-10; 11:2-9). Jednakże Nimrod najwidoczniej pozostał w Babel, powiększył zasięg swego panowania i stworzył pierwsze imperium babilońskie (Rdz 10:11, 12). Odchodzący stamtąd ludzie zabrali ze sobą religię fałszywą i pod nowymi nazwami i w nowych językach praktykowali ją tam, gdzie zamieszkali. Do rozproszenia doszło za dni Pelega, który urodził się jakieś 100 lat po potopie i żył 239 lat. Ponieważ Noe i jego syn Sem przeżyli Pelega, fakty dotyczące wcześniejszych wydarzeń, potopu, musiały być w okresie rozproszenia dobrze znane (Rdz 9:28; 10:25; 11:10-19). I niewątpliwie w ogólnym zarysie przetrwały w pamięci tych, którzy wyruszyli w różne strony świata. Wskazuje na to okoliczność, że dawne mity są odzwierciedleniem niektórych relacji biblijnych, choć zniekształconym, z elementami politeistycznymi. Legendy opowiadają o bogach walczących z wężami. Ponadto wiele starożytnych ludów czciło boga dobroczyńcę, który ginął tragiczną śmiercią na ziemi, a następnie powracał do życia; jak się wydaje, w rzeczywistości był to człowiek wyniesiony do rangi bóstwa i błędnie uznawany za Potomka obiecanego przez Jehowę Boga (por. Rdz 3:15). Istnieją też mity o miłosnych przygodach bogów z ziemskimi kobietami oraz o bohaterskich czynach dzieci urodzonych z tych mieszanych związków (por. Rdz 6:1, 2, 4; Judy 6). Poza tym niemal każdy naród na ziemi ma legendę o powszechnym potopie, a niektóre opowieści nawiązują też do budowy wieży Babel. Bóstwa babilońskie. Rozsądny wydaje się wniosek, że po śmierci Nimroda Babilończycy byli skłonni otaczać go wielkim szacunkiem jako założyciela, budowniczego i pierwszego króla ich miasta oraz twórcę pierwotnego imperium babilońskiego. Jak głosi tradycja, Nimrod zmarł gwałtowną śmiercią. Ponieważ za założyciela Babilonu uważano boga Marduka (Merodacha), niektórzy sugerują, że był to właśnie Nimrod wyniesiony do rangi bóstwa. Jednakże jeśli chodzi o utożsamianie bóstw z określonymi ludźmi, wśród uczonych panują sprzeczne opinie. Z upływem czasu przybywało bóstw czczonych w pierwszym imperium babilońskim. W tamtejszym panteonie pojawiło się wiele triad. Jedną z nich tworzyli Anu (bóg nieba), Enlil (bóg ziemi, powietrza i burzy) oraz Ea (panujący nad wodami). Na inną składali się bóg księżyca Sin, bóg słońca Szamasz i bogini płodności Isztar, kochanka lub żona Tammuza (ILUSTRACJA, t. 2, s. 529). Babilończycy mieli nawet triady demonów; triadę taką tworzyli np. Labartu, Labasu i Achchazu. Ważną rolę odgrywał też kult ciał niebieskich (Iz 47:13) — różne planety przypisano określonym bóstwom. Jowisza identyfikowano z głównym bogiem Babilonu, Mardukiem; Wenus — z Isztar, boginią miłości i płodności; Saturna — z Ninurtą, bogiem wojny i polowania, opiekunem rolnictwa; Merkurego — z Nabu (Nebo), bogiem mądrości i rolnictwa; Marsa — z Nergalem, bogiem wojny i chorób, panem świata podziemnego. Miasta starożytnej Babilonii miały swoje bóstwa opiekuńcze, swoich patronów. W Ur był to Sin, w Eridu — Ea, w Nippur — Enlil, w Kucie — Nergal, w Borsippie — Nabu, a w Babilonie — Marduk. Kiedy Hammurabi uczynił Babilon stolicą Babilonii, siłą rzeczy wzrosło też znaczenie Marduka. Z czasem przejął on atrybuty wcześniejszych bogów i zajął ich miejsce w babilońskich mitach. W późniejszym okresie imię własne Marduk zostało wyparte przez tytuł „Belu” („właściciel; pan”) i w końcu bóg ten był powszechnie nazywany Belem. Jego żona nosiła imię Belit („właścicielka; pani”) (zob. BEL; NEBO 4). Bogowie i boginie ze starożytnych tekstów babilońskich są dokładnym odzwierciedleniem grzesznych, śmiertelnych ludzi. Z opisów wynika, że bóstwa te się rodziły, zakochiwały, zakładały rodziny, walczyły, a nawet umierały, jak choćby Tammuz. Przerażone potopem, ‛skuliły się jak psy’. Poza tym były zachłanne, często się obżerały i upijały. Miały porywcze temperamenty, były mściwe i podejrzliwe wobec siebie nawzajem, a nawet zajadle się nienawidziły. Na przykład bogini Tiamat postanowiła zniszczyć innych bogów, ale została pokonana przez Marduka, który przeciął jej ciało na dwie części i z jednej uczynił niebo, a z drugiej ziemię. Ereszkigal, bogini świata podziemnego, rozkazała Namtarowi, bogu zarazy, by uwięził jej siostrę Isztar i sprowadził na nią 60 nieszczęść (zob. NERGAL). Wszystko to daje pewne wyobrażenie, w jakim otoczeniu obracał się wierny Abraham, gdy jeszcze mieszkał w Ur Chaldejczyków, przesiąkniętym babilońskim bałwochwalstwem (Rdz 11:31; 12:1; Joz 24:2, 14, 15). Setki lat później do Babilonu, „kraju rytych wizerunków” i plugawych „gnojowych bożków”, trafiło tysiące żydowskich jeńców (Jer 50:1, 2, 38; 2Kl 25). Bóstwa asyryjskie. Ogólnie rzecz ujmując, w Asyrii czczono tych samych bogów, co w Babilonii. Niemniej wygląda na to, iż jedno bóstwo było charakterystyczne zwłaszcza dla panteonu asyryjskiego, mianowicie główny bóg, Aszszur. Ponieważ od Aszszura wywodzi się nazwa Asyria, pojawił się pogląd, że bogiem tym był w rzeczywistości Aszszur, syn Sema, wyniesiony do rangi bóstwa przez wyznawców religii fałszywej (Rdz 10:21, 22). W przeciwieństwie do babilońskiego Marduka, który był czczony również w Asyrii, ale którego główną siedzibą zawsze pozostawało miasto Babilon, ośrodek kultu Aszszura znajdował się w mieście będącym w danym czasie stolicą panującego króla asyryjskiego. Poza tym świątynie Aszszura wznoszono w różnych częściach Asyrii. Z jego symbolem, stanowiącym godło wojskowe, żołnierze wyruszali do bitwy. Aszszura wyobrażała uskrzydlona tarcza (dysk), z której często wystawała twarz brodatego mężczyzny. Niekiedy boga tego przedstawiano pod postacią człowieka trzymającego łuk lub wypuszczającego strzałę. A jeszcze inne jego wyobrażenie nawiązuje do koncepcji triady — po obu stronach centralnej postaci wyłaniającej się z tarczy, nad skrzydłami, widnieją dwie ludzkie twarze (zob. ILUSTRACJA, t. 2, s. 529; ASYRIA; NISROCH). Wśród wyznających taką religię Asyryjczyków znaleźli się wygnańcy z dziesięcioplemiennego królestwa po upadku Samarii w 740 r. (2Kl 17:1-6). Później prorok Nahum przepowiedział upadek Niniwy (stolicy Asyrii) i jej bogów, do czego doszło w r. 632 (Nah 1:1, 14). Bóstwa egipskie. Sporo przemawia za babilońskim pochodzeniem bogów i bogiń czczonych w Egipcie. Istniały tam triady bóstw, a nawet potrójne triady, tzw. enneady. Jedną ze znanych triad tworzył Ozyrys, Izyda (jego żona) i Horus (ich syn) (ILUSTRACJA, t. 2, s. 529). Ozyrys był najpopularniejszym z egipskich bogów, uważanym za syna Geba, boga ziemi, i Nut, bogini nieba. Wierzono, że poślubił Izydę i królował nad Egiptem. Według opowieści mitycznych zginął z rąk swego brata Seta, ale powrócił do życia i został sędzią i królem umarłych. Ozyrys i Izyda, jeśli chodzi o cechy charakterystyczne oraz ich związek, są uderzająco podobni do babilońskiej pary Tammuza i Isztar. Dlatego wielu uczonych utożsamia te bóstwa. W Egipcie wielką popularnością cieszył się też kult matki z synem. Izydę często przedstawiano z małym Horusem na kolanach. Wizerunki te tak bardzo przypominają Madonnę z dzieciątkiem, że niektórym niezorientowanym wyznawcom chrześcijaństwa zdarzało się oddawać im cześć (ILUSTRACJA, t. 2, s. 529). Z kolei w opowieściach o Horusie pobrzmiewa echo danej w Edenie obietnicy dotyczącej Potomka, który miał zgnieść głowę węża (Rdz 3:15). W niektórych legendach Horus depcze po krokodylach oraz łapie węże i skorpiony. A jedna donosi nawet, że chcąc pomścić śmierć swego ojca, Ozyrysa, spowodował, iż Set zamienił się w węża. Na egipskich rzeźbach i wizerunkach raz po raz pojawia się święty symbol crux ansata. Ten tak zwany znak życia przypomina literę „T” z owalnym uchwytem u góry; prawdopodobnie był symbolem połączonych męskich i żeńskich organów rozrodczych. Egipskie bóstwa są często ukazywane z crux ansata w ręku (ILUSTRACJA, t. 2, s. 530). W Egipcie czczono również wiele zwierząt, np. barana, byka, hipopotama, ibisa, kota, krokodyla, krowę, lwa, sępa, skarabeusza, skorpiona, sokoła, szakala, węża, wilka i żabę. Niektóre traktowano jako święte w jednym rejonie Egiptu, a w innym nie, co czasami prowadziło nawet do wojen domowych. Zwierzęta nie tylko uznawano za poświęcone określonym bóstwom; część z nich uważano też za wcielonych bogów lub boginie. Na przykład byk Apis uchodził za ucieleśnienie Ozyrysa oraz Ptaha. Jak donosi Herodot (Dzieje, II, 65-67), jeśli ktoś rozmyślnie zabił święte zwierzę, był karany śmiercią, a jeśli zrobił to przypadkowo, płacił karę pieniężną wyznaczoną przez kapłanów. Ale człowiek, który zabił ibisa lub sokoła — rozmyślnie czy nie — zawsze tracił życie, najczęściej z rąk rozjuszonego tłumu. Kiedy zdychał kot, wszyscy domownicy golili sobie brwi; kiedy zdychał pies, golili całe ciało. Martwe zwierzęta balsamowano i urządzano im wystawne pogrzeby. Wśród zmumifikowanych zwierząt znaleziono byki, koty, krokodyle i sokoły. Mity przedstawiają egipskie bóstwa z ludzkimi słabościami i ułomnościami. Bogowie cierpią, odczuwają strach i często wpadają w tarapaty. Ozyrys został zabity. Horus w dzieciństwie miewał bóle głowy i wnętrzności, chorował na czerwonkę i zmarł od ukąszenia skorpiona, ale powrócił do życia. Izydzie wyrósł na piersi wrzód. Bóg słońca Ra z wiekiem tracił siły i zaczął się ślinić. Co więcej, omal nie umarł od ukąszenia magicznego węża stworzonego przez Izydę, wyzdrowiał jednak dzięki czarodziejskim zaklęciom tejże bogini. Sechmet, bogini uosabiająca niszczącą potęgę słońca, była nadzwyczaj krwiożercza. Tak bardzo polubiła zabijanie ludzi, że Ra zaczął się obawiać o przyszłość rodzaju ludzkiego. Żeby ocalić go przed całkowitą zagładą, rozlał na polu bitwy 7000 dzbanów piwa zmieszanego z sokiem z granatów. Sądząc, że to ludzka krew, Sechmet zaczęła je łapczywie pić, aż się upiła i nie była w stanie kontynuować rzezi. Neftyda upoiła swego brata Ozyrysa, a zarazem męża swej siostry Izydy, i z nim współżyła. Bogowie słońca Tem i Horus uprawiali masturbację. Co ciekawe, kiedy faraon ustanowił Józefa drugim władcą w kraju, wywyższył go ponad czcicieli fałszywych bogów egipskich (Rdz 41:37-44). Dziesięć plag. Zsyłając na Egipcjan plagi, Jehowa upokorzył ich bóstwa i wykonał na nich wyroki (Wj 12:12; Lb 33:4; ILUSTRACJE, t. 2, s. 530). Pierwsza plaga, obrócenie w krew wszystkich wód Egiptu, łącznie z Nilem, okryła hańbą boga Nilu, Hapiego. Ciosem dla religii Egipcjan była też śmierć ryb żyjących w tej rzece, gdyż niektóre gatunki otaczano czcią, a nawet balsamowano (Wj 7:19-21). Żabę, symbol płodności i egipskiej koncepcji zmartwychwstania, uważano za poświęconą bogini Heket. Plaga żab skompromitowała więc tę boginię (Wj 8:5-14). Trzecia plaga zmusiła kapłanów uprawiających magię do uznania swej bezsilności, nie potrafili bowiem za pomocą sztuk tajemnych zamienić prochu w komary (Wj 8:16-19). Za twórcę magii i sztuk tajemnych uchodził bóg Tot, ale nawet on nie był w stanie uzdolnić kapłanów do powtórzenia tej plagi. Począwszy od czwartej plagi, wyraźnie zaznaczyła się różnica między Egipcjanami a czcicielami prawdziwego Boga. Roje gzów wdarły się do domów Egipcjan, ale ominęły ziemię Goszen, zamieszkaną przez Izraelitów (Wj 8:23, 24). Kolejna plaga, zaraza wśród zwierząt domowych, upokorzyła takie bóstwa, jak Hathor, boginię przedstawianą w postaci krowy, Apisa oraz boginię nieba Nut, którą wyobrażano sobie jako krowę z podbrzuszem pokrytym gwiazdami (Wj 9:1-6). Plaga wrzodów okryła niesławą bóstwa mające rzekomo umiejętność uzdrawiania, Tota, Izydę i Ptaha (Wj 9:8-11). Dotkliwy grad skompromitował bogów, którym przypisywano władzę nad zjawiskami natury, takich jak Reszef, uważany prawdopodobnie za pana błyskawic (Wj 9:22-26). Plaga szarańczy stanowiła porażkę bóstw odpowiedzialnych za obfite zbiory; jednym z nich był Min, bóg płodności i urodzaju czuwający nad plonami (Wj 10:12-15). Wśród bóstw pohańbionych przez plagę ciemności znaleźli się bogowie słońca, np. Ra i Horus, oraz Tot, patron księżyca mający wpływ na układ słońca, księżyca i gwiazd (Wj 10:21-23). Ale największe upokorzenie przyniosła egipskim bogom i boginiom śmierć pierworodnych (Wj 12:12). Władcy Egiptu samych siebie nazywali bogami, synami Ra lub Amona-Ra. Wierzono, że Ra (Amon-Ra) współżyje z królową. Dlatego urodzonego przez nią syna uważano za wcielonego boga i poświęcano Ra (Amonowi-Ra) w jego świątyni. Śmierć pierworodnego syna faraona była więc równoznaczna ze śmiercią boga (Wj 12:29). Już samo to stanowiło druzgocący cios dla religii Egiptu, a całkowita bezsilność wszystkich tamtejszych bóstw stała się zupełnie jawna, gdy nie zdołały one uratować innych pierworodnych Egipcjan (zob. AMON 4). Bóstwa kananejskie. Ze źródeł pozabiblijnych wynika, że miano stwórcy i najwyższego władcy przypisywano Elowi. Chociaż najwyraźniej wolał on trzymać się z dala od spraw ziemskich, wciąż przychodziły do niego z prośbami inne bóstwa. Przedstawiano go jako zbuntowanego syna, który zdetronizował i wykastrował własnego ojca, a także jako okrutnego tyrana, mordercę i cudzołożnika. Teksty z Ras Szamra nazywają go „ojcem bykiem” i opisują z siwymi włosami i siwą brodą. Jego żoną była Aszera, zwana matką bogów, podczas gdy on sam uchodził za ojca bogów. Jednakże najpopularniejszym z kananejskich bogów był Baal, bóg płodności, nieba, deszczu i burzy (Sdz 2:12, 13). W tekstach z Ras Szamra często występuje jako syn Dagana (biblijny Dagon), chociaż gdzieniegdzie jako jego ojca przedstawia się Ela. Siostra Baala Anat zwraca się do Ela jak do swego ojca, a on nazywa ją córką. Tak więc Baal prawdopodobnie był uznawany za syna Ela lub też za jego wnuka. Według opowieści mitologicznych Baal pokonał w walce Jama, boga panującego nad wodami i najwyraźniej ulubionego syna Ela. Sam Baal jednak zginął z ręki Mota, uważanego za syna Ela oraz boga śmierci i suszy. Tak więc w Kanaanie, podobnie jak w Babilonie, oddawano cześć bogu, który ginął gwałtowną śmiercią, a potem wracał do życia (zob. BAAL 4). Głównymi boginiami wymienianymi w tekstach z Ras Szamra są Anat, Aszera i Asztarte. Najwyraźniej łączyło je wiele podobieństw. W Syrii, gdzie leży Ras Szamra, za żonę Baala mogła uchodzić Anat, bo choć teksty te wielokrotnie określają ją mianem „dziewicy”, to zarazem wspominają, że współżyła z Baalem. Ale Pismo Święte w związku z Baalem mówi jedynie o Asztarte i o świętym palu, będącym symbolem bogini Aszery. A zatem niekiedy za żonę Baala przypuszczalnie uznawano też Aszerę i Asztarte (Sdz 2:13; 3:7; 10:6; 1Sm 7:4; 12:10; 1Kl 18:19; zob. ASZTARTE; ŚWIĘTY PAL; ŚWIĘTY SŁUP). Wzmianki o Anat w tekstach z Ras Szamra dają pewne wyobrażenie, jak niegodziwe były bóstwa, w które z pewnością wierzyli nie tylko Syryjczycy, lecz także Kananejczycy. Anat jest przedstawiana jako najładniejsza z sióstr Baala, odznaczająca się jednak niezwykle gwałtownym temperamentem. Pewnego razu zagroziła swemu ojcu, Elowi, że jeśli nie spełni jej życzenia, roztrzaska mu czaszkę i zbroczy we krwi jego siwe włosy i brodę. Kiedy indziej w szale dokonała rzezi. Zawiesiła sobie na plecach ucięte głowy, a u pasa ręce, i nurzała się po kolana w posoce i po biodra we krwi bohaterów. Lubuje się w takich masakrach, o czym świadczą słowa: „Jej wątroba pęczniała od śmiechu, serce biło radością” (W. Keller, Śladami Biblii, tłum. M. Zybura, 1998, s. 257; Ancient Near Eastern Texts, red. J. Pritchard, 1974, ss. 136, 137, 142, 152). Wyjątkowo upadlająca i zepsuta religia Kanaanu potwierdza słuszność Bożego wyroku, na mocy którego mieszkańcy tego kraju mieli zostać wytraceni (Kpł 18; Pwt 9:3, 4). Ale ponieważ Izraelici nie wypełnili nakazu Jehowy do końca, z czasem sami uwikłali się w zwyrodniałe praktyki związane z kultem kananejskich bogów (Ps 106:34-43; zob. też KANAAN, KANANEJCZYCY 2). Bóstwa Medów i Persów. Według dostępnych świadectw królowie imperium medo-perskiego byli zaratusztrianami. Jeśli chodzi o Cyrusa Wielkiego, nie można ani potwierdzić, ani wykluczyć, że stosował się do nauk Zaratusztry; natomiast począwszy od Dariusza I, inskrypcje władców często wspominają Ahura Mazdę, główne bóstwo zaratusztrianizmu. Dariusz I nazywał go stwórcą nieba, ziemi i człowieka i uważał, że to od niego otrzymał mądrość, sprawność fizyczną i królestwo. Cechą charakterystyczną zaratusztrianizmu jest dualizm, czyli wiara w dwa odrębne bóstwa, jedno dobre, a drugie złe. Ahura Mazdę uznawano za stwórcę wszelkiego dobra, natomiast wszelkie zło przypisywano bogu Angra Mainju. Wierzono, że ten ostatni jest sprawcą trzęsień ziemi, burz, chorób i śmierci, a także konfliktów i wojen. Uważano też, że każdemu z tych dwóch bogów pomagają pomniejsze duchy. Symbol Ahura Mazdy przypominał wyobrażenie asyryjskiego Aszszura; była to uskrzydlona tarcza, z której czasami wyłaniał się brodaty mężczyzna z ptasim ogonem w pozycji pionowej. Ahura Mazda mógł wchodzić w skład triady bóstw. Wskazuje na to okoliczność, że Artakserkses Mnemon prosił o ochronę Ahura Mazdę, Anahitę (boginię wód i płodności) oraz Mitrę (boga światła) i łasce tych trzech bóstw przypisywał odrestaurowanie sali kolumnowej w Suzie. Niektórzy uczeni łączą Anahitę z babilońską Isztar. W książce The Cult of the Mother-Goddess (1959, s. 94) E. O. James nadmienia: „Była czczona jako ‚Wielka Bogini o imieniu Pani’, ‚wszechmocna i niepokalana’, oczyszczająca ‚nasienie mężczyzn oraz łono i mleko kobiet’. (...) W rzeczywistości była irańską odpowiedniczką syryjskiej Anat, babilońskiej Isztar (Inany), hetyckiej bogini z Komany i greckiej Afrodyty”. Jak podaje grecki historyk Herodot (Dzieje, I, 131), Persowie czcili też żywioły i ciała niebieskie. Oto, co pisze: „O ile wiem, istnieją u Persów następujące zwyczaje: posągi bogów, świątynie i ołtarze wznosić nie uważają za rzecz godziwą, a nawet tym, co to czynią, zarzucają głupotę, jak mi się zdaje dlatego, że nie wierzą na modłę Hellenów, iżby bogowie byli podobni do ludzi. Zeusowi mają zwyczaj składać ofiary wychodząc na najwyższe szczyty gór, a nazywają Zeusem cały krąg nieba. Dalej oddają cześć słońcu, księżycowi, ziemi, ogniowi, wodzie i wiatrom. Są to jedyni bogowie, którym pierwotnie składali ofiary, ale nadto nauczyli się jeszcze kultu Uranii [Afrodyty], przejąwszy go od Asyryjczyków i Arabów. Asyryjczycy nazywają Afrodytę Mylitta, Arabowie Alilat, Persowie Mitra”. Awesta, święta księga zaratusztrianizmu, rzeczywiście zawiera modlitwy do ognia, wody i planet, a także do światła roztaczanego przez słońce, księżyc i gwiazdy. Ogień jest w niej wręcz nazywany synem Ahura Mazdy. Chociaż król Cyrus mógł być zaratusztrianinem, proroctwo biblijne donosi, że został wybrany przez Jehowę do zdobycia Babilonu i uwolnienia jeńców żydowskich (Iz 44:26 do 45:7; por. Prz 21:1). Po upadku Babilonu w 539 r. Izraelici znaleźli się pod panowaniem wyznających zaratusztrianizm Medów i Persów. Bóstwa greckie. Przyjrzenie się bogom i boginiom starożytnej Grecji pozwala dostrzec ślady wpływów babilońskich. Profesor Uniwersytetu Oksfordzkiego George Rawlinson napisał: „Uderzające podobieństwo między systemem chaldejskim a tym, który znamy z mitologii klasycznej, zdaje się zasługiwać na szczególną uwagę. Jest ono zbyt powszechne i zbyt bliskie pod niektórymi względami, by przypisać je przypadkowi. W panteonach Grecji i Rzymu z jednej strony, a Chaldei z drugiej, na ogół daje się rozpoznać podział na te same grupy; nierzadko można dostrzec tę samą genealogię; niekiedy nawet znane imiona i tytuły klasycznych bóstw nieoczekiwanie znajdują swe wyjaśnienie w źródłach chaldejskich. W tej sytuacji trudno wątpić, iż w bardzo odległych czasach w taki czy inny sposób nastąpiła wymiana wierzeń — wyobrażenia oraz pojęcia mitologiczne znad Zatoki Perskiej zostały przeniesione do krajów oblewanych wodami Morza Śródziemnego” (The Seven Great Monarchies of the Ancient Eastern World, 1885, t. I, ss. 71, 72). W mitach o bogu Apollu, który zabił węża Pytona, i o Heraklesie (synu Zeusa i ziemskiej kobiety Alkmeny), który jako niemowlę udusił dwa węże, pobrzmiewa echo Bożej obietnicy dotyczącej Potomka. Pojawia się też znany motyw boga, który umiera, a następnie zostaje wskrzeszony. Co roku obchodzono tragiczną śmierć i powrót do życia Adonisa; zwłaszcza kobiety opłakiwały jego śmierć, obnosiły jego posąg w procesji przypominającej pogrzeb, po czym wrzucały go do morza lub strumienia. Poza tym Grecy świętowali nagłą śmierć i zmartwychwstanie Dionizosa, czyli Bachusa; zarówno on, jak i Adonis są identyfikowani z babilońskim Tammuzem. Greccy bogowie i boginie znani z mitów bardzo przypominają mężczyzn i kobiety. Jak wynika z opisów, choć byli o wiele roślejsi niż ludzie i przewyższali ich urodą i siłą, mieli bardzo podobne do nich ciała. Wierzono jednak, że są one niezniszczalne, bo w żyłach bogów zamiast krwi płynie „ichor”. Ludzie swą bronią mogli wprawdzie zadawać im bolesne rany, ale te zawsze się goiły. Co więcej, bogowie byli wiecznie młodzi. Bóstwa greckie przedstawiano zazwyczaj jako istoty bardzo niemoralne, odznaczające się ludzkimi słabościami. Kłóciły się ze sobą i walczyły, a nawet spiskowały przeciwko sobie nawzajem. Zeus, naczelny bóg panteonu greckiego, zdetronizował swego ojca, Kronosa. Wcześniej Kronos pozbawił władzy, a nawet wykastrował własnego ojca, Uranosa. Zarówno Uranos, jak i Kronos byli okrutnymi ojcami. Kiedy Gaja, żona Uranosa, rodziła mu dzieci, on natychmiast wtrącał je do czeluści ziemi, nie pozwalając im ujrzeć światła. Z kolei Kronos połykał dzieci, które mu rodziła Rea. Pewnym bogom przypisywano takie ohydne praktyki, jak cudzołóstwo, rozpusta, kazirodztwo, gwałt, kłamstwo, kradzież, pijaństwo i morderstwo. Kto ściągnął na siebie niełaskę boga lub bogini, był karany w najokrutniejszy sposób. Na przykład gdy satyr Marsjasz wyzwał na muzyczny pojedynek boga Apolla, ten przywiązał go do drzewa i żywcem odarł ze skóry. Bogini Artemida zamieniła myśliwego Akteona w jelenia i pozwoliła, by został rozszarpany przez własne psy — za to, że zobaczył ją nagą. Oczywiście niektórzy uznają te mity jedynie za wytwór wyobraźni poetów. Ale w V w. Augustyn napisał na ten temat: „Jeśli dla obrony bogów powiadają, że zbrodnie im przypisywane nie są prawdziwe, lecz kłamliwe i zmyślone, to tymci jest rzeczą występniejszą, jeśli cześć należną religii masz na uwadze; a jeśli się zastanowisz nad złością diabelską, to cóż tu być może więcej podstępne i przewrotne, by ludzi oszukać? Bo rzucić potwarz na głowę państwa, męża dobrego i pożytecznego, nie jest-li rzeczą tym więcej haniebną, im potwarz ta dalsza od prawdy i niepodobniejsza od życia owego męża?” (Państwo Boże, tłum. W. Kubicki, Kęty 1998, II, X). Jednakże popularność przedstawień teatralnych opartych na tych poetyckich opowieściach wskazuje, że większość Greków nie uważała ich za oszczerstwa, lecz się z nimi zgadzała. Niemoralnością bogów usprawiedliwiali swe własne grzechy, a to im bardzo odpowiadało (zob. GRECJA, GRECY [Religia grecka]). Apostoł Paweł w czasie swej służby zetknął się z czcicielami takich greckich bogów, jak Zeus i Hermes (Dz 14:12, 13). Ateńczycy w dowód bojaźni przed bóstwami budowali wiele świątyń i ołtarzy (Dz 17:22-29). Rażąca niemoralność, stanowiąca element religii greckiej, przeniknęła nawet do zboru chrześcijańskiego w Koryncie, toteż Paweł musiał udzielić tamtejszym braciom nagany (1Ko 5). Bóstwa rzymskie. Ogromny wpływ na religię Rzymian wywarli Etruskowie, którzy zdaniem wielu przybyli z Azji Mniejszej. Uprawiali oni wróżbiarstwo, co niewątpliwie łączy ich religię z kultem praktykowanym przez Babilończyków. Na przykład służące do wróżenia gliniane modele wątroby pochodzące z Mezopotamii przypominają wątrobę odlaną z brązu znalezioną we włoskim mieście Piacenza w regionie Emilia-Romania. Kiedy więc Rzymianie zapożyczyli kult etruskich bogów, w rzeczywistości przejęli religię babilońską (zob. ASTROLODZY). Rzymska triada: Jowisz (Jupiter — stojący na czele panteonu bóg nieba i światła), Junona (żona Jowisza, patronująca zwłaszcza sprawom kobiet) oraz Minerwa (bogini rękodzieła), odpowiada etruskiej triadzie, w skład której wchodzili Tinia, Uni i Menrva. Z czasem do panteonu rzymskiego trafili znaczniejsi bogowie greccy, choć pod zmienionymi imionami. Rzymianie przejęli też kult bóstw z innych krajów, perskiego Mitry (którego urodziny obchodzono 25 grudnia), frygijskiej bogini płodności Kybele i egipskiej Izydy — obie identyfikowane z babilońską Isztar. Poza tym za bogów uważano rzymskich cesarzy. Saturna wielbiono za to, że pod jego rządami panował w Rzymie złoty wiek. Ku jego czci obchodzono Saturnalia, początkowo jedno-, a potem siedmiodniowe święto przypadające na drugą połowę grudnia. Owo święto charakteryzowało się hucznymi zabawami. Wymieniano się prezentami, np. woskowymi owocami i świecami, a dzieciom wręczano gliniane lalki. Nie wymierzano żadnych kar. Szkoły i sądy były zamknięte; wstrzymywano nawet działania wojenne. Niewolnicy zamieniali się rolami ze swymi panami i mogli bezkarnie mówić, co im się żywnie podobało. Pierwsi chrześcijanie nie brali udziału w rzymskich obrzędach religijnych, a zwłaszcza w kulcie cesarza, więc ich za to zaciekle prześladowano. Nie poszli na żaden kompromis — byli „bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom” i nie oddawali rzymskim władcom czci należnej wyłącznie Bogu (Dz 5:29; Mk 12:17; zob. RZYM [Religia]). Bogowie narodów przeciwstawieni Jehowie. Obecnie po wielu bóstwach wspomnianych w Biblii pozostało jedynie imię. Chociaż ich czciciele niekiedy nawet składali im w ofierze własne dzieci, ci fałszywi bogowie nie potrafili wyratować ludzi zwracających się do nich w potrzebie (2Kl 17:31). Dlatego zwycięski król Asyrii przechwalał się ustami swego rzecznika rabszaka: „Czyż bogowie narodów wyzwolili — każdy swoją ziemię — z ręki króla Asyrii? Gdzież są bogowie Chamatu i Arpadu? Gdzież są bogowie Sefarwaimu, Heny i Iwwy? Czy wyzwolili Samarię z mojej ręki? Którzy spośród wszystkich bogów tych ziem wyzwolili swą ziemię z mojej ręki, by Jehowa miał z mojej ręki wyzwolić Jerozolimę?” (2Kl 18:28, 31-35). Ale w przeciwieństwie do tych fałszywych bogów Jehowa nie zawiódł swego ludu. Jego anioł jednej nocy zabił w obozie asyryjskim 185 000 wojowników. Dumny władca asyryjski Sancherib doznał upokorzenia i wrócił do Niniwy, gdzie później został zamordowany przez dwóch własnych synów w świątyni swego boga Nisrocha (2Kl 19:17-19, 35-37). Potwierdziło się więc, że „wszyscy bogowie ludów to bogowie nic niewarci; Jehowa zaś uczynił niebiosa” (Ps 96:5). Fałszywe bóstwa przypominają swych twórców, ale jest też odwrotnie: ludzie upodabniają się do swych bogów. Tak właśnie było w wypadku judzkiego króla Manassesa, który uprawiał kult takich bożków i nawet ‛przeprowadził przez ogień’ własnego syna. Gorliwe wyznawanie religii fałszywej nie uczyniło z niego lepszego króla. Przeciwnie, okazał się równie okrutny jak bóstwa, którym oddawał cześć, i przelał mnóstwo niewinnej krwi (2Kl 21:1-6, 16). Natomiast chwalcy prawdziwego Boga starają się naśladować swego Doskonałego Twórcę, przejawiając owoce Jego ducha: miłość, radość, pokój, wielkoduszną cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiarę, łagodność i panowanie nad sobą (Gal 5:22, 23; Ef 5:1).

Srpskohrvatski / српскохрватски. Z Wikipedii, wolnej encyklopedii. mitologii egipskiej bogini, żona , matka ; bogini nieba, opiekuńcze bóstwo Górnego Egiptu [ potrzebny przypis ] Początkowo wyobrażana była pod postacią , a potem w postaci ludzkiej kobiety z czapką w formie sępa oraz koroną. Kult Mut był czasie

Bogowie Egipscy Ozyrys Ozyrys to jeden z popularniejszych bogów. Wchodzi on w skład Enneady, najważniejszej dziewiątki... Re Był najważniejszym i najbardziej uniwersalnym bogiem w mitologii egipskiej. Uważano go za boga... Izyda Bogini matek była przykładem dla wszystkich żon w Egipcie. Wiecznie opiekowała się swoim synem i ciągle... Set W każdej mitologii jest taka postać, która posiada, chociaż pierwiastek zła. W mitologii Egipskiej jest to... Anubis Anubis to potężny bóg zmarłych z egipskiego panteonu. Uważano go za wynalazcę mumifikacji... Nut Nut to niezbyt słynna bogini nieba i matka wszystkich ciał niebieskich. Nie miała zatem swoich świątyń... Mity Egipskie Heliopolitański mit o powstaniu świata Na początku był chaos czyi inaczej praocean lub Nun. Z tych wód wynurzył się... Zabójstwo Ozyrysa Według mitu o stworzeniu świata z Heliopolis wiadomo, że bóg ziemi Geb i bogini nieba Nut spłodzili czwórkę... Hermopolitański mit o powstaniu świata Na początku był Chaos lub inaczej Nun. Z jego wód powstało Osiem Bóstw... Walka Seta i Horusa Set nie mógł znieść przegranej więc zmusił Horusa do walki. Tym razem mieli zamienić się w hipopotamy i zejść... Narodziny czwórki Nut miała skrycie stosunek z Gebem. Re dowiedział się o tym i przeklął ją, aby nie mogła urodzić w żadnym... Walka o tron Egiptu Po śmierci Ozyrysa wydawać by się mogło, że wygrał Set, ale to nie był koniec walki o tron Egiptu. Horus - syn.... Więcej: Zeus Zeus jest olimpijskim bogiem nieba i grzmotów, królem wszystkich innych bogów i ludzi, a zatem główną... Posejdon Posejdon jest gwałtownym i bezlitosnym bogiem morza. Jeden z Dwunastu Olimpijczyków, obawiał się... Hefajstos Hefajstos jest bogiem kowali i ognia. Nazywany „niebiańskim rzemieślnikiem”, był także związany z innymi zawodami... Atena Nazwa Ateny jest ściśle związana z nazwą miasta Ateny. Starożytni Grecy debatowali, czy otrzymała... Artemida Artemida jest olimpijską boginią polowania, księżyca i czystości; z czasem związała się również z porodem i... Apollo Apollo był bogiem wielu rzeczy, co czyni go jednym z ważniejszych bogów w mitologii greckiej. Był... Tajemnice Piramidy Cheopsa Budowniczowie wyrównali teren, a na jego środku umieścili potężny... Jowisz Najwyższe bóstwo rzymskiej religii, potężny Jowisz był bogiem nieba i grzmotów, którego symbolami były dąb... Neptun Neptun był rzymskim bogiem wód i mórz, który kontrolował wiatry i burze. Znany również jako Neptunus Equester, był... Ceres Rzymska bogini płodności i rolnictwa, była patronką rolników i obrońcą plebejczyków. Była... Westa Bogini ogniska i domu, Westa była rzymskim bóstwem, które symbolizowało wiarę, rodzinę i porządek domowy... Wenus Wenus była rzymską boginią miłości, opieki matczynej, rozmnażania seksualnego i pożądania erotycznego... Diana Diana była rzymską boginią polowania, dziewiczej przyrody i zamieszkujących ją zwierząt. Unikając... Struktura armii Rzymskiej Armia rzymska dzieliła sie na dwa główne typy żołnierzy...

Lis. Drapieżny ssak, który występuje w wielu kulturach i folklorach jako symbol sprytu i przebiegłości. Lis pojawia się w licznych bajkach, Read More. Eskimoska mitologia. mityczne.pl 6 maja 2017 Oszuści, Podziemny świat, Ryby/ Rybacy, Wąż/ kosmiczny wąż, Wody mity, Zwierzęta.

Mitologia i religia Starożytny Egipt bardzo interesujące i tajemnicze. Mieszkańcy kraju piramid wierzyli w bogów, nadawali im imiona i malowali ich wizerunki. Z tego artykułu dowiesz się nazwy bogów Egiptu, dlaczego byli obawiali się i szanowali, kochali i szanowali, oraz zorganizowali przyjęcia i uroczystości. Pewien bóg był odpowiedzialny za każdą sytuację lub działanie. Generalnie jednak szczegółowa egipska religia i mitologia przyciągają uwagę zarówno egiptologów, jak i miłośników starożytności. Oto bóstwa, które miały wielki wpływ na Egipt. Sekret pięciu bogów - Ra, Amona, Anubisa, Horusa i Ozyrysa - jeden z głównych sekretów starożytnego Egiptu. Bogowie Egiptu: panteon stanu Nilu Faraonowie, według starożytnych Egipcjan, byli także bogami. A po śmierci ich ciała zostały umieszczone w piramidach. Egipcjanie wierzyli, że dzięki pomocy piramid faraonowie stali się nieśmiertelni i udali się do nieba do reszty bogów. Tajemnice bogów Egiptu nie zostały ujawnione do dziś. Egipcjanie zbierają dosłownie informacje o starożytnej kulturze i religii kraju Wielkiego Nilu. Z tego powodu, ty i ja mamy okazję zanurzyć się w starożytnym świecie piramid i faraonów i dowiedzieć się trochę o egipskich bogach. Poniżej znajdują się imiona bogów Egiptu, które były w historii kraju o wielkim znaczeniu, a także ich opisy. Magazyn "Sekrety bogów Egiptu" da ci pełniejszy obraz egipskiego panteonu bogów. Ra Mieszkańcy tego słonecznego kraju nie wyobrażają sobie życia bez słońca, w związku z tym bogiem słońca w Egipcie - najbardziej czczonym bóstwem. Bogiem słońca w Egipcie jest Ra. Ale natychmiast nie stał się dominujący. Kult jego kultu pochodzi z miasta Yunu, które było najważniejszym miastem w kraju, a jego położenie nie było dalekie od nowoczesności. stolica Egiptu. Pochodzenie kultu boga Ra bardzo daleko w przeszłość, tysiące lat temu wpływ tego bóstwa był bardzo silny. Słońce odegrało ważną rolę dla Egipcjan, dlatego każdy okres słonecznego przebywania na niebie w ciągu dnia miał określoną nazwę. Na przykład poranne słońce było nazywane Khepri, dzień i światło, które majestatycznie wznosiło się ponad kraj w środku dnia, zwano Ra, a wieczór, przygotowując się do snu, miał imię Atum. Wersje pochodzenia God Ra dużo: na przykład istnieje wersja, w której bogiem słońca w starożytnym Egipcie jest złote cielę, które urodziło się Kosmiczna krowa Nuth; według innej wersji, bóg Ra pojawił się ze świętego lotosu, który tchnął w niego życie. Współtwórca świata Następnie Ra stworzył wilgoć i powietrze - Tefnut i Shu, którzy byli twórcami nieba i ziemi - Nut i Hebe. Ci bogowie stali się rodzicami takich bogów jak Set, Izyda, Neftyd i Ozyrys. Ta chwila była początkiem narodzin całego Wszechświata i Egiptu. Według starożytnych Egipcjan, Ra latał po niebie na skrzydłach, a zatem obraz dysku słonecznego ze skrzydłami był głównym symbolem Egiptu. Uważano także, że bóg słońca w starożytnym Egipcie podróżował po niebie w swojej słonecznej łodzi, z orszakiem innych bogów. A o zmroku bóg słońca przeszczepił kolejną łódź - nocną i kontynuował podróż. Nocna podróż Boga Ra kryła w sobie wiele niebezpieczeństw, z których jednym było spotkanie z ogromnym wężem, najważniejszym wrogiem Ra. Ale bóg słońca pokonał każdej nocy wszystkie przeszkody i niebezpieczeństwa, a rankiem słońce znów wstało i oświetliło majestatyczny Egipt. Bóg Ra miał wielki wpływ na faraonów. Wierzyli, że rządzą zgodnie z jego prawami. Jeśli wycofali się z praw boga Słońca, władca miał stracić władzę. Ale może się to zdarzyć dopiero po śmierci. Liczne świątynie zostały wzniesione ku czci boga słońca. Najczęściej Ra przedstawiano jako człowieka, z głową sola lub barana. Ale to nie wszystkie zwierzęta, symbolizujące Ra, bóstwa mają wiele różnych postaci. Amon i sekrety bogów Egiptu Majestatyczne i najważniejsze bóstwo starożytnego Egiptu - króla bogów i boga słońca. Początkowo był patronem miasta Thebes, ale wraz z rozwojem i rosnącym wpływem Teb, Amon stał się coraz ważniejszym i szanowanym bóstwem. W 16-14 wieku. BC e. Amon połączył się z bogiem słońca Ra i stał się najpotężniejszym bóstwem boskiego panteonu. Odtąd bóg słońca w Egipcie nazywał się Amon-Ra. Amon-Ra był uważany za króla wszystkich bogów, patrona, obrońcę i stwórcę. Faraonowie wierzyli, że to Amon-Ra pomógł im zarządzać państwem w sposób sprawiedliwy i mądry, i triumfować nad wrogami i wrogami. Same faraony również zostały ubóstwione, ponieważ uważano je za synów Amona-Ra. Dlatego faraonowie często nosili nazwiska, które zawierały imię bóstwa. Najpiękniejsze świątynie zostały wzniesione ku czci króla bogów, z których najsłynniejsze zbudowane zostały w Karnaku i Luksorze. Najbardziej majestatyczna świątynia wzniesiona w Karnaku, jej powierzchnia to 260 000 metrów kwadratowych. metrów Podczas festiwalu, doliny z niego zostały wykonane posąg Amon-Ra, a Bóg komunikował się z ludźmi z pomocą kapłanów. Wiele trudnych pytań zostało rozwiązanych tego dnia, decyzja Amon-Ra nie została zakwestionowana. Zwierzęta Amona-Ra były gęsią i baranem, uosabiały mądrość i spokój. Sam Bóg został przedstawiony jako człowiek, ubrany w koronę i berła. Czasami obraz Boga wyglądał jak człowiek z głową barana. Często ciało Amona-Ra pokryte było niebieską farbą, ponieważ wartość tej farby pozwalała na używanie jej tylko dla najbardziej czczonych bogów. Historia Anubisa Ten bóg był uważany za patrona zmarłych i przedstawiany jako szakal lub pies, a także człowiek z psem lub szakalem. W czasach Starego Królestwa Anubis (początkowo) był bogiem śmierci w Egipcie, ale z czasem stał się tylko jednym z bogów otoczonym Ozyrysem, który zajął jego miejsce. Anubis był nazywany bogiem balsamowania, a jego obowiązki obejmowały balsamowanie ciała i przekształcanie go w mumię. Pierwsza mumia została wykonana przez Anubisa, owinął ciało swojego ojca - Ozyrysa - specjalną szmatką zanurzoną w specjalnym roztworze. Wszyscy bogowie Egiptu mieli święte zwierzę, ponieważ Anubis był psem. Kładąc dłonie na mumii, Anubis zamienił zmarłego w oświeconego, który był teraz gotowy na dalsze życie w zaświatach. Odprowadził zmarłego do specjalnego pokoju, gdzie został osądzony i zważył jego serce na specjalnych łuskach. Głównym miastem, w którym czczono Anubisa, było miasto Kasa. Następnie wpływ Anubisa rozprzestrzenił się w całym Egipcie. Pochodzenie Ozyrysa Jeden z największych i czczonych bogów starożytnego Egiptu - bóg królestwa zmarłych. Ozyrys był przedstawiany w postaci mężczyzny, którego ciało było zabandażowane jak mumia. W jego rękach Bóg trzyma berła, a jego głowę zwieńcza korona, z piórami po bokach. Na temat pochodzenia tego ważnego starożytnego egipskiego bóstwa istnieje wiele hipotez, egiptolodzy nie mogą dojść do wspólnej opinii. Według starożytnych zapisów bóg śmierci w Egipcie - Ozyrys - jest najstarszym synem boga Hebe i bogini Nut. Starożytni Egipcjanie uważali pustynię na zachód od Memfisu za miejsce narodzin Ozyrysa, a według Egipcjan pochodzenie miało swój początek. Czasami Ozyrys urodził się w mieście Thebes. W starożytnej egipskiej mitologii istnieje bardzo piękny mit. Według niego Ozyrys był ziemskim bogiem, czyli faraonem, i panował wraz ze swoją siostrą i żoną Izydą. Ozyrys był honorowany i szanowany, a on z kolei pomagał ludziom i nauczał im, jak mają uprawiać ziemię, uprawiać różne kultury i nauczyć ich oddawania czci bogom. Śmierć i zmartwychwstanie Ozyrysa Wszystko jest dobrze, ale brat Seth zazdrościł Ozyrysowi i postanowił się go pozbyć. Razem z konspiratorami wyostrzył Ozyrysa w sarkofagu i wrzucił go do wody świętego Nilu. Ale wbrew oczekiwaniom sarkofag nie utonął, ale płynął z prądem. Później Isis odnalazła swojego męża i brata i chciała przywrócić go do życia, ale przebiegły Seth nie dopuścił do tego, a on rozciął ciało Ozyrysa na kawałki i rozproszył je po całym Egipcie. Ale Izydzie udało się znaleźć wszystkie części ciała męża i brata, złożyć je razem i pogrzebać Ozyrysa według zwyczaju. Głównym miastem kultu Ozyrysa była Abydos, gdzie regularnie odprawiał nabożeństwo ku czci Boga. Wiele osób zgromadziło się na tych festiwalach, aby uczcić Ozyrysa. Następnie wpływ tego boga rozprzestrzenił się na cały kraj i za granicą. Gore Był uważany za boga nieba i słońca od najdawniejszych czasów i był przedstawiany jako sokół. Translated Gore oznacza "wysokość". Góra była czczona i szanowana w wielu rejonach Egiptu, a jej sława zaczęła się w czasach przed dynastycznych. Bóg w formie sokoła był niewątpliwie kojarzony ze słońcem, jego podróż przez niebo odbywała się w boskiej łodzi lub według innej wersji, bóg Egiptu, Gore, trzepotał na niebie na swoich skrzydłach. Egipcjanie zawsze kojarzyli Gore'a z faraonem, wierzyli, że władcą był nikt inny niż Gore w ludzkiej postaci. Tak więc, na przykładzie figury wielkiego faraona Chefra, widać, że sokół przykrywa głowę władcy swoimi skrzydłami. Wpływ i znaczenie Horusa nigdy nie były kwestionowane, w przeciwieństwie do wielu innych egipskich bóstw. Egipcjanie zjednoczyli w tym samym imieniu Horusa wiele różnych bóstw. Tak więc, na przykład, była Góra Behdetsky'ego, który był synem Ra - boga Słońca. Według starożytnych pism, Gore Behdetsky towarzyszył ojcu w podróży po niebie na swojej łodzi, podczas gdy Gore uderzał w wrogów Ra. Był też Horus, syn Ozyrysa i Izydy. Walczył z Setem, bratem Isis, który zabił Ozyrysa. Jest mit o oku Horusa. Seth porwał oko Gore'a, którym chciał wskrzesić swojego ojca, Ozyrysa. Ale Gore odwrócił wzrok i spełnił swoją intencję. Od tego czasu "oko Horusa" jest słynnym symbolem egipskim, który bardzo często znajduje się w tekstach, rysunkach, amuletach. "Oko Horusa" było noszone jako amulet, Egipcjanie wierzyli, że ma on ochronne magiczne moce. Góra była w większości przedstawiana jako wielki ptak, sokół. Albo obraz Horusa wyglądał jak człowiek z głową sokoła. W każdym razie głowa Horusa zawsze była zwieńczona koroną - czerwoną i białą, która była symbolem Górnego i Dolnego Nilu. Święty byk Apis jest bogiem płodności w Egipcie. Apis przedstawiony w formie byka, z kolei Egipcjanie nie czcili mitycznego zwierzęcia, ale żyjącego. Aby byk otrzymał taki tytuł, musiał mieć pewne cechy, na przykład czarne plamy na ciele lub białe trójkątne miejsce na czole. Ogólna charakterystyka wyniosła 29, liczba ta jest związana z dniami cyklu księżycowego. Byk, który odpowiadał wszystkim cechom, naprawdę żył jak bóg - miał sługi i kapłanów, którzy uważnie obserwowali każdy ruch byka i dokonywali swoich przewidywań. Byk był dobrze nakarmiony, a nawet ubrany w eleganckie ubrania. Zwierzę miało też własny harem, w którym były święte krowy. Święty byk mieszkał w świątyni w Memphis. Po pewnym wieku, czyli 25 lat, byk został zabity, ponieważ uważano go za stary i nie mógł prawidłowo pełnić funkcji bóstwa. Byk został zatopiony w świętej studni, a następnie pochowany jako osoba o najwyższej randze. Jego ciało zostało zmumifikowane i umieszczone w specjalnym sarkofagu. Geb Jeden z najważniejszych bogowie egipskie panteon - Geb. Był synem boga wiatru Shu i bogini wody i wilgoci Tefnut. Znany również jako Bóg płodności w Egipcie Geb decydował o losach zmarłych na dworze Ozyrysa. Patrzył, jak serce zmarłego jest ważone na łuskach, a jeśli serce nie było pobożne, to dusza zmarłego wpadła w moc Hebe. Mimo to, to bóstwo nie jest odróżniane przez wściekłość i gniew, Geb był symbolem płodności wśród starożytnych Egipcjan. W związku z tym często można było zobaczyć ciało Hebe na zielono na obrazach - kolory ziemi i roślin. Jest bardzo piękny mit o tym bóstwie. Według niego, Geb i jego siostra i żona Nuth bardzo się kochali i nieustannie złączyli w swoich ramionach. Ra nie bardzo się to podobało i powiedział to Bogu Shu, jego synowi. Shu oddzielił Hebe i Nuth i wzniósł go wysoko ponad siebie. Tak więc Geb stał się niebem, a Nut był jego boginią, a pomiędzy nimi zawsze było powietrze - bóg Shu. Geb był bardzo smutny dla swojej ukochanej, a łzy płynęły z jego oczu, które zmieniły się w morza i oceany. Bogini Matka Isis jest jedną z największych i najcenniejszych bogiń starożytnego egipskiego panteonu. Isis była uważana za patronkę macierzyństwa i rodziny, płodność, wodę, wiatr, lojalność rodzinną, a także opiekun zmarłych. Etymologia kultu Izydy nie jest jeszcze znana, istnieje wersja, która początkowo była boginią na terytorium Delty, a później jej wpływ rozprzestrzenił się w całym Egipcie. Izyda jest ponadto jednym z najstarszych bóstw. Zgodnie z mitem Izydy i Ozyrysa, bogini szuka części ciała swego ukochanego męża, którego zabił Seth. Kiedy Isis znajduje wszystkie części ciała, ona, z pomocą Anubisa i Thota, mumifikuje ciało Ozyrysa i wskrzesza je. Ale odrodzenie pojawia się tylko na chwilę, w którym Isis udaje się począć dziecko z Ozyrysa. Isis ma syna Horusa, którego ukrywa. Gdy Gore dorósł, walczył z Sethem i wygrał, a Ozyrys został wskrzeszony. Isis była związana z tronem władcy i symbolicznie uważała ją za matkę faraona. Istnieje przypuszczenie, że jej imię oznacza "tron", ale jest to nieudany fakt. Najczęściej Izydę przedstawiano jako kobietę, której głowa zwieńczona jest koroną symbolizującą tron. Są też zdjęcia Izydy z rogami i dysk słoneczny pomiędzy. Kolejny obraz - kobieta ze skrzydłami przyciśniętymi do dłoni. W ostatnim okresie historii starożytnego Egiptu Isis została przedstawiona jako kobieta karmiąca niemowlę, przez którą rozumie się jej syna - Horusa. Dziecko siedziało z matką w ramionach. Od ludzi do niebios Imhotep był naukowcem i lekarzem, który został ubóstwiany po jego śmierci. Niewielu jest zaszczyconych. I Imhotep był pierwszym, który otrzymał status bóstwa, a jednocześnie nie miał pokrewieństwa z rodziną królewską. Obrazy Imhotepa i informacje o jego rodzinie nie dotarły do naszych czasów, nie wiadomo też, gdzie pochowany jest genialny naukowiec. Wiadomo tylko, że Imhotep miał wiele ważnych tytułów za życia. Bóg mądrości - Imhotep - był pierwotnie czczony na terytorium Memfis, ale z biegiem czasu jego popularność nabrała tempa i pokryła całe terytorium Egiptu. Nawiasem mówiąc, magazyn "Bogowie Egiptu" poświęca tej postaci cały problem. Główne kobiece bóstwo Bastet był boginią piękna, miłości i świąt. Była symbolem kobiecej łaski i piękna. Wizerunek bogini Bastet został przedstawiony jako kot lub kobieta z głową kota. Nieodzownym atrybutem Bastet był sistr - instrument muzyczny. Koty były uważane za święte zwierzęta w starożytnym Egipcie. W tym, że bronili domów przed gryzoniami, Egipcjanie widzieli opiekę bogów. Nawet wilgoć z nosa kota była uważana za świętą. W Bubastis, pierwsza duża świątynia została wzniesiona ku czci Basta, wtedy kult bogini zaczął kwitnąć i zajmował honorowe miejsce w egipskim panteonie bogów. Na cześć bogini Bastet w Egipcie odbyły się bardzo wspaniałe uroczystości i święta. Ludzie chodzili, bawili się, śpiewali piosenki i chwalili Bastet. Stała się międzynarodowym bóstwem. W każdym domu egipskim koty były traktowane z wielkim szacunkiem, a w przypadku, na przykład, ognia, koty i inne zwierzęta zostały uratowane przede wszystkim. Kiedy nadejdzie śmierć kota, mistrz musiał pochować ciało z wszystkimi honorami. A on sam był w smutku i ogolił brwi ku czci żałoby. Tysiące zmumifikowanych ciał kotów odkryto w Bubastis. Matka bycia - Nuth W starożytnym Egipcie Nut była uważana za boginię nieba. Egipcjanie przedstawiali ją w postaci nagiej kobiety, która górowała nad ziemią, opierając się na niej tylko rękami i nogami. Głowa Nuth została zwrócona na zachód, a starożytni Egipcjanie wierzyli, że Nut połknął zachodzące słońce i urodziło się rano, i ponownie oświetliło Ziemię. To samo stało się z księżycem i gwiazdami. Egipcjanie wierzyli, że człowiek również będzie w stanie odrodzić się po śmierci w postaci gwiazd na niebie, więc obrazy bogini Nuth ozdobiły stropy grobowców. W okresie starożytnego królestwa sufity grobów zostały ozdobione wizerunkiem gwiazd, które były symbolem nieba i orzecha. Później, po wewnętrznej stronie sarkofagu, powieki zaczęły przedstawiać wizerunki samej bogini, aby podniosła niebo do nieba. Nuth została przedstawiona jako kobieta. Czasami na jej głowie widniały hieroglify. Ponadto, ciecierzyca często była reprezentowana jako kobieta, której ręce i nogi spoczywały na wszystkich czterech stronach świata. Jej ciało było pokryte gwiazdami lub dodawano do jej wyglądu skrzydła, co oznaczało ochronę bogini i chłód, którym obdarzała ludzi. Seth jako synonim dewastacji Bóg chaosu i zniszczenia Seth uważany jest za jednego z głównych bogów starożytnej egipskiej historii. Był również uważany za władcę burz i huraganów. Seth był bratem Izydy, Ozyrysa i Neftyda, a także był mężem Neftyda. Starożytni Egipcjanie nie uważali tego za coś nienormalnego i błędnego. Ale małżeństwo Seta i Neftyda było nieszczęśliwe. Czczenie Seta pochodzi z czasów starożytnych, o czym świadczą różne historyczne znaleziska - posągi, amulety, obrazy itp. Jednocześnie jego władza i wpływy rozprzestrzeniły się w całym Egipcie. Seth stał się mordercą Ozyrysa, jego brata, w wyniku czego syn Ozyrysa Gore'a przez wiele długich lat był w nienawiści z Sethem. Walczyli o królewski tron. Według zapisów, Seth i Gore walczyli w różnych walkach, które zakończyły się zwycięstwem Seta, a następnie triumfem Horusa. Pozostali bogowie mają już dość tego i postanowili złożyć trybunał, w którym każdy z przeciwników mówił o swoim pragnieniu zdobycia tronu. Decyzja została ogłoszona zwycięzcą Gore, a on stał się władcą Egiptu. Seth miał zwrócić oko Horusa, które wyciągnął w jednej z bitew. Wraz z upływem czasu i zmianą w historii Set stał się coraz bardziej gwałtowny i gwałtowny, i ostatecznie uosabiał wszystko, co złe na ziemi. Seth popełnił wiele bluźnierczych zbrodni, które dodały jego osobowości jeszcze więcej negatywnych cech. Obraz Seta to osoba z głową niezwykłego zwierzęcia, z długimi uszami i wyciągniętym nosem. Set został również przedstawiony jako krokodyl, świnia, pies lub osioł. Wymienione bóstwa egipskie stanowią najsłynniejszą ich część, ale istniały znacznie więcej. W tym samym czasie, na prośbę faraona, do panteonu wprowadzono nowe przedmioty kultu. Nawet hierarchia w tej świętej sprawie dla Egipcjan była również zależna od suwerennego władcy w delcie Nilu. Wystarczy przypomnieć dobrze znany fakt reformy religijnej Amenhotepa IV, który później stał się Akhenatenem i który zastąpił Amona-Ra przez Atona. Bogowie Egiptu, imiona tych stworzeń zostały natychmiast przeniesione do bajecznego świata, w którym chcesz zostać dłużej. Nauka o egiptologii pomoże w tym, co pozwoli poznać wszystkie niuanse boskiego świata starożytnego stanu faraonów. Nowa idea wydawnictwa "Ashet" - magazynu "Sekrety bogów Egiptu" - pozwoli zebrać figury najsławniejszych niebiańskich mieszkańców tego afrykańskiego kraju. Zaprezentowane wpisy można podzielić na: mity, legendy oraz mityczne postacie. religie, kultury, tradycje, które stały się źródłem mitów. teksty takie jak Edda, Mabinogion czy Mahabharata. podania bardów (np. Homer, Merlin, Taliesin) dzięki powstały późniejsze mity i legendy oraz bliższych naszym czasom pisarzy, którzy ^{The Egipskie boginie mitologii starożytnego Egiptu odegrały zasadniczą rolę w religii i kobieta tego społeczeństwa miała pewne przywileje w odniesieniu do roli niższości, którą przypisała w innych późniejszych kulturach, takich jak grecka. Wierzenia i rytuały otaczające tych bogów tworzyły jądro starożytnej egipskiej religii, która powstała w pewnym momencie w prehistorii. Bóstwa reprezentowały siły i zjawiska naturalne, a Egipcjanie wychwalali je poprzez ofiary i rytuały, aby siły te nadal działały zgodnie z boskim porządkiem. Po założeniu państwa egipskiego około 3100 r. Przed Chrystusem autorytet do wykonywania tych zadań był kontrolowany przez faraona, który twierdził, że jest przedstawicielem zostawiam wam listę głównych egipskich bogiń, które podobnie jak bogowie starożytnego Egiptu, spełniły pewną egipskie boginie1- AmonetAmonet był jednym z pierwotnych bogiń w starożytnej egipskiej religii. Jest członkiem ogdoada i małżonka Amona. Jego nazwa oznacza „ukryty” jest po prostu forma żeńska od Amona. Został on opisany jako kobieta nosi czerwoną koronę lub desheret aw dłoniach zwoju zawsze reprezentował wraz z Amona i nie ma żadnych odniesień do tej samej bogini. Około dwunastej dynastii (1991-1803 przed naszą erą) jej wziąć drugi obraz Mut jako małżonki niektórych miejscach, takich jak Teby, Amonet był nieustannie czczony, ponieważ uważano ją za obrońcę AnuketAnuket było uosobieniem i boginią Nilu w egipskiej mitologii. Znany był również jako Anaka lub Anqet, a jego świętym zwierzęciem była gazela. Jej imię znaczy „przytulanka” i zwykle opisywano ją jako kobietę z nakryciem głowy z sitowia lub strusich piór, a w dłoni karmiła piersią faraona, aw późnych okresach uznawana była za boginię pożądania. Dlatego też kojarzyło się z krową z powodu jej podobieństwa do pochwy3- Bastet Bastet była boginią w starożytnej egipskiej religii, czczoną od drugiej dynastii w 2890 rpne Znana była również jako Bast i została uznana za boginię wojny w niższym Egipcie przed zjednoczeniem została opisana jako wojownik w kształcie lwa, a później przekształcona w ochronną boginię w kształcie kota. Centrum kultu tego bóstwa znajdowało się w mieście Bubastis w miejscu znanym obecnie jako Zagazig. W świątyni poświęconej Bastet zwykle mumifikowano koty, a obecnie w wykopaliskach przybyły do 300 000 z HathorHathor była egipską boginią, uważaną za ucieleśnienie radości, kobiecej miłości i macierzyństwa. Było to jedno z najważniejszych i najbardziej czczonych bóstw w całej historii Egiptu, które zaczęło być czczone zarówno przez członków rodziny królewskiej, jak i przez ludność wielu grobowcach została pokazana jako bóstwo, któremu powierzono przyjęcie zmarłych do następnego życia. Uważano również, że pomagał kobietom w porodzie. Hathor została opisana jako bogini krów z rogami, wśród których znajduje się dysk słoneczny otoczony przez HatmehytHatmeith w religii starożytnego Egiptu była boginią ryb w rejonie Mendes. Jego nazwa oznacza „szefa ryb” lub „przywódcę ryb”. Był regularnie opisywany jako ryba lub jako kobieta z emblematem lub koroną w kształcie została uznana za żonę Ozyrysa i matkę Horusa, stając się alternatywną formą HemsutHemsut uważano za boginie losu i ochronę w mitologii starożytnego Egiptu. Te były ściśle związane z koncepcją ka, lub duch. Zostały opisane jako kobieca personifikacja ka także pierwotne wody, z których narodziły się wszystkie rzeczy. Jego obraz był taki, jak u kobiet niosących tarczę z dwoma skrzyżowanymi strzałami lub kobietą na kolanach z dzieckiem w była egipska bogini płodności i reprezentowane w postaci ropuchę. Dla Egipcjan to zwierzę było związane z płodnością, ponieważ pojawiła się z roczną powodzi uznano żeńska wersja lub Khnemu żona i matka Heru-ur. Niektóre rzeźby w formie ropuchę w drugiej dynastii uważa się, że zostały one dedykowane do niej. Był on również związany z ostatnich chwilach porodu więc kobiety nosiły amulety w tej chwili, w której jest reprezentowana Heket jak ropucha siedzi na liść IzydaIsis była boginią starożytnej egipskiej mitologii, której kult rozprzestrzenił się później w Imperium wciąż jest uwielbiany przez wielu ruchów i religii. Początkowo był wyidealizowany jako idealnej żony i matki, a także bycie matką naturą i magii. Z kolei, był patronem niewolników, grzeszników, rzemieślników i uciskanych, ale także słuchali modlitw arystokratów i liderów. To był również znany jako obrońca i bogini zmarłych Izydy oznacza „Tron” i dlatego korona, którą nosi, stanowi tron jako uosobienie potęgi faraona. Najważniejsze świątynie na jego cześć znajdowały się w Behbeit El-Hagar i na wyspie micie Izyda była pierwszą córką Geba, boga Ziemi, i Nutą, boginią nieba. Ożenił się ze swoim bratem Ozyrysem i począł z nim Horusa. Święty obraz Izydy z Horusem w jej ramionach jako dziecko stał się wzorem dla chrześcijaństwa Maryi niosącej Jezusa w ramionach. 9- IusaasetIusaaset lub Iusaas to imię jednej z pierwotnych bogiń w religii starożytnego Egiptu, zdefiniowanej jako babka wszystkich bóstw. Jest reprezentowana jako kobieta ubrana w koronę sępa rogatego z dyskiem słonecznym otoczonym Urausami. W rękach ma był również związany z drzewem akacji, które uważane jest za drzewo życia. Zgodnie z mitem Iusaaset i Atum byli rodzicami pierwszych bóstw Shu i QebehutW mitologii egipskiej Qebehut była boginią uważaną za uosobienie płynu balsamującego. Jego imię jest tłumaczone jako „odświeżająca woda”. Qebehut jest córką Anubisa i żoną się do niego jako węża, który odświeża i oczyszcza faraona. Wierzono, że to bóstwo dawało wodę duchom zmarłych, gdy czekali na zakończenie mumifikacji. Ponadto była odpowiedzialna za ochronę ciała, utrzymując je w stanie świeżości do reanimacji ka. 11- Maat Maat była egipską boginią, która uosabiała koncepcje prawdy, równowagi, porządku, harmonii, prawa, moralności i sprawiedliwości. To było odpowiedzialne za regulację gwiazd i pór roku oraz za ustanowienie porządku we wszechświecie od chaosu do momentu tej roli jego główną rolą było ważenie dusz (lub serc) w podziemiach. Jest on reprezentowany za pomocą pióra w głowie, które służyło do określenia, czy dusze tych, którzy dotrą do raju, czy Mafdet Mafdet była egipską boginią, która chroniła przed wężami i skorpionami. Była częścią egipskiego panteonu od pierwszej dynastii i była reprezentowana jako rodzaj koci lub także definicję sprawiedliwości prawnej lub wyroku na śmierć i chronił groby faraonów i innych świętych miejsc. Mówiono, że Mafdet rozdarł serca tych, którzy czynili zło i dał je faraonowi u jego MeheturetMeheturet była boginią nieba w egipskiej mitologii. Jego nazwa tłumaczy się jako „Wielka Powódź” i jest przedstawiana jako krowa z dyskiem słonecznym między rogami. Jest znany jako „niebiańska krowa” lub „bogini krowa”, biorąc pod uwagę jej cechy mitach stworzenia daje światło słońcu na początku czasu i jest jednym z głównych składników w tworzeniu i utrzymaniu życia. Jest również uważana za boginię wody, stworzenia i odrodzenia i jest odpowiedzialna za podnoszenie słońca na niebie każdego dnia, dając światło uprawom tych, którzy ją Mut Mut była boginią starożytnego Egiptu, której imię tłumaczy się jako „matka”. Uznano, że jest to pierwotne bóstwo związane z wodami, z których powstały wszystkie który go reprezentował, był sępem, który według Egipcjan był dość matczynym stworzeniem. W sztuce Mut była reprezentowana jako kobieta ze skrzydłami sępa z anj w rękach, aw głowie miała koronę wysokiego i niskiego zjednoczonego Egiptu obok czerwonej lub niebieskiej był on również reprezentowany jako kobra, kot, krowa lub Neftis Neftis lub Nebthet był egipską boginią, członkinią Wielkiej Ennead of Heliopolis. Była córką Nut i Geb i siostrą Izydy i była bóstwem ochronnym, które symbolizuje doświadczenie śmierci, w przeciwieństwie do Izydy, która symbolizuje doświadczenie opisywano ją jako agresywną, potrafiącą spalić wrogów faraona swoim była reprezentowana jako kobieta ze skrzydłami jastrzębia. Jego zdolności były podobne do umiejętności Izydy, ponieważ Nephthys równoważyła ciemność, a druga światło. Powszechnie te dwie osoby były reprezentowane jako Seshat Seshat była egipską boginią mądrości, wiedzy i pisania. Była postrzegana jako pisarka, a jej imię dosłownie znaczy „ona, która pisze”. Jest przypisywana wynalazkowi pisania według kolei jest również uznawana za boginię historii, architektury, astronomii, astrologii, budownictwa, matematyki i umiejętności kojarzyły ją z obrońcą pergaminów, gdzie przechowywano największą wiedzę, a jej główna świątynia znajdowała się w mieście reprezentowana jako kobieta z emblematem siedmiu punktów na głowie, którego znaczenie jest nadal nieznane. W rękach nosi łodygę palmową z wgłębieniami oznaczającymi upływ czasu i nosi gepard lub skórę lamparta jako symbol kapłanów Sekhmet Sekhmet, którego imię oznacza „potężny”, był boginią wojowników i boginią uzdrawiania w mitologii starożytnego Egiptu. Była reprezentowana jako Leonese i była znana jako najlepszy łowca Egipcjan. Mówiono, że jego oddech ukształtował pustynię i działał jako obrońca faraonów, prowadząc ich w czasie wojny. Sekhmet był reprezentowany, trzymając tarczę słoneczną na głowie otoczoną nocy Tueris jest bóstwem ochronnym starożytnego Egiptu i reprezentuje poród i płodność. Jego nazwa oznacza „duży” i jest zwykle przedstawiana jako dwunożny żeński hipopotam z pewnymi rysami kotów z ogonem krokodyla nilowego i dużymi piersiami zwisającymi z jego wizerunek był używany w amuletach, które chroniły matki i ich dzieci przed krzywdą. Powszechnie było też widzieć jego wizerunek w codziennych przedmiotach gospodarstwa domowego, takich jak krzesła i Tefnut Tefnut był egipską boginią, która reprezentowała wilgotność, wilgotne powietrze, rosę i deszcz. Jest siostrą i małżonką boga powietrza Shu i matki Geb i Nut. Była reprezentowana jako kobieta z głową lwa lub jako kobieta w całości. Na głowie nosił również perukę z dyskiem słonecznym owiniętym w Uadyet Uadyet była miejscową egipską boginią miasta Dep. Była uważana za patronkę i opiekunkę Dolnego Egiptu, a później jako obrończyni wszystkich bóstw Górnego Egiptu..Obraz Uadyeta otaczającego dysk słoneczny znany jest jako Uraus i reprezentuje emblemat w koronie przywódców Dolnego Egiptu. Była związana z ziemią i dlatego była przedstawiana jako kobieta z wężem lub sam bogowie i boginie. Egyptian Gods: Amunet. [Online] [Cytowane: 1 lutego 2017 r.] Egypt Online. Anuket [Online] 2010. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Joshua J. Ancien History Encyclopedia. [Online] 24 lipca 2016 r. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Egypt Online. Hathor [Online] 2016. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Egipt. Hatmehit [Online] 2010. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Hemsut. [Online] 2010. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Caroline. The Keep. Heqet, Frog Headed Goddess of Childbirth. [Online] 28 maja 2012 r. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Joshua J. [Online] 19 lutego 2016. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Atum i Auf (Efu Ra). [Online] [Cytowane dnia: 1 lutego 2017 r.]. Egypt Online. Kebechet (Qebehet) [Online] 2010. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Bryan. Starożytne pochodzenie. [Online] 27 maja 2015. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] bogowie i boginie. Egipscy bogowie: Mafdet. [Online] [Cytowane: 1 lutego 2017 r.] Caroline. Wycieczka po Egipcie. Mehet-Weret, Niebiańska Krowa,. [Online] [Cytowane: 1 lutego 2017 r.] Egipt. Mut. [Online] [Cytowane: 1 lutego 2017 r.] egipska dla inteligentnych ludzi. [Online] [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Josgua J. Encyklopedia historii starożytnej. [Online] 18 listopada 2016 r. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Caroline. The Keep. Sekhmet, Potężny, Bogini Słońca, Niszczyciel. [Online] 29 listopada 2012 r. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Egypt Online. Taweret [Online] 2016. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Caroline. The Keep. Tefnut, bogini wilgoci i księżyca oraz suchość i słońce. [Online] 6 grudnia 2012 r. [Cytat: 1 lutego 2017 r.] Wadjet [Online] [Cytowane dnia: 1 lutego 2017 r.].} Mity egipskie mają cechy, które je odróżniająmity innych narodów. Przede wszystkim jest to kult zmarłego i innego świata, a także ubóstwianie zwierząt. Z biegiem czasu mitologia egipska zmieniła się w zależności od życzeń rządzącej dynastii. Faraon uprawiał bóstwo, które było patronem jego rodziny. Studium egipskiej mitologii Amaunet - bogini wiatru północnego, żona Amona. Jedno z ośmiu pierwotnych bóstw lub boskich sił znanych jako Ogdoada. Anat - waleczna bogini syro-palestyńska, podobnie jak Astarte czczona w Egipcie od czasów Nowego Państwa. W mitologii egipskiej Anat jest córką słonecznego bóstwa Ra. Przedstawiano ją z tarczą, włócznią i toporem, opiekunka zaprzęgów rydwanów. Jako wojowniczka posiadała świątynię w Tanis - ramessydzkiej stolicy we wschodniej Delcie. Anat była też boginią krów. Astarte - bogini kananejska. Jej kult rozwijał się w Egipcie od czasów XVIII dynastii, szczególnie w Memfis i w leżącym koło niego porcie Peru-nefer, gdzie mieszkali w tych czasach liczni Syryjczycy i Palestyńczycy. W Egipcie uważano ją za boginię-wojowniczkę. Byla córką boga Re, a jej mężem był Baal, z którym to miała świątynię w Memfis. Razem z Anat była opiekunką zaprzęgów rydwanów. Czasem utożsamiana (lub mylona, co na jedno wychodzi) z Izydą. Bastet, Bast - ("Ta, która jest z Bast=Bubastis") początkowo prowincjonalne bóstwo opiekuńcze, zyskuje na popularności od Średniego Państwa. Przedstawiana jako kotka lub (wcześniej) lwica, pierwotnie zapewne związana z kultami wojowniczymi (nazywana była "matką boga bitwy") - z czasem "łagodniała" i od Nowego Państwa była patronką radości, zabawy, muzyki, tańca, wojny, maści, zmysłowości, uciechy i seksu. Były jej poświęcone koty jako symbol zwierzęcej pasji. Jej wyznawcy czcili ją procesjami z wozami pełnymi kwiatów i orgiastycznymi obrzędami. Jej święta były bardzo wystawne i popularne. Kojarzona także z Mut, Sachmet, Tefnut i Hathor. Obrazki: Buto - bogini północy. Hathor - właściwie Hat-Hor czyli "dom Horusa", "zamek Horusa"; lokalny fetysz dolnoegipski z biegiem czasu przekształcił się, wskutek ekspansywnego wchłaniania wielu bóstw lokalnych, w jedno z najpopularniejszych bóstw żeńskich; w swoich najważniejszych funkcjach bogini niebios, rodząca słoneczną tarczę. W Dendera głównym ośrodku jej kultu, uważana była za małżonkę Horusa z Edfu, choć w heliopolitańskiej kosmogonii wyparła ją z tej pozycji Izyda. Łączona w teologicznych spekulacjach z wieloma innymi boginiami: Izyda, Sachmet, Maat i Bastet, w koncu nawet z Afrodytą. Najczesciej przedstawiana jako krowa lub kobieta z głową krowy i tarczą słoneczną pomiedzy rogami,uważana za boginię miłości, tańca, radości, nieba, piękna, później bóstwo zabawy, muzyki, dobrych urodzin, opiekunka kobiet. W Tebach była boginią zmarłych; patronką obcych ziem. W dobie Nowego Państwa siedem Hat-Hor było boginiami przeznaczenia, ustalającymi losy człowieka w dniu jego urodzin. W III nomie górnoegipskim była boginią palm, w Memfis Panią Sykomory. Ważnym jej atrybutem, lub wręcz emblematem, był muzyczny instrument - sistrum. Hathor nazywana była także "okiem slonecznym", była Panią Synaju. Czczona głównie w Denderze, gdzie jej kultowym fetyszem był słup zwieńczony kobiecą głową z krowimi uszami. Obrazki: Heket - bogini w postaci żaby, pomocna kobietom przy rozwiązaniu. Hesat - bogini występująca pod postacią białej krowy, czczona jako wcielenie Izydy w mieście Afih, gdzie uważano ją za matkę Anubisa. Izyda, Aset, Eset, Izys - ("tron"), pani słów czarodziejskich; córka Geba i Nut, siostra i żona Ozyrysa, matka Horusa, personifikacja tronu królewskiego (przedstawiana z tronem na głowie). Bogini opiekuńcza i macierzyńska, szukała po całym świecie 14 kawałków męża, aż znalazła. Razem z siostrą Neftydą opłakiwały zmarłego Ozyrysa. Czczona początkowo jako wzorcowa żona i matka, później jako bogini wszelkiej siły twórczej, pani świata zmarłych (misteria). Władczyni nieba i ziemi, początkowo bogini - personifikacja tronu faraona; patronka magii. Bogini której kult w Dolnym Egipcie udokumentowany jest od czasów wczesnodynastycznych; związana z kręgiem ozyriackim. Bardzo prawdopodobne, że jej kult wywodził się z Iseum - miasta w XII nomie dolnoegipskim. Czczona głównie w File, lecz takze na terenie calego Egiptu; podobnie jak inne bóstwa żenskie utożsamiana w różnych okresach z innymi boginiami: Hathor, Bastet, Sachmet, także z Demeter (w okresie hellenistycznym) i Astarte. Po dwudzeistej szóstej dynastii Izydę coraz częściej się przedstawia jako matkę karmiącą, a jej kult rozprzestrzenia się na całe rzymskie imperium. Formy kultu Izydy przetrwały nie tylko kres cywilizacjis egipskiej, ale i całą starożytność. Bardzo popularna w Rzymie, przetrwała w różnych aspektach i odmianach (ikonografia) nawet do czasów renesansu. Przedstawiana jako kobieta, często z tarczą słoneczną pomiędzy krowimi rogami na głowie lub z hieroglifem w postaci tronu, który był jej imieniem. Popularne były brązowe figurki Izydy z małym Horusem na kolanach; też z berłem w dłoni lub znakiem anch, symbolem życia. W wyobrażeniach astralnych występowała jako Syriusz, a Ozyrys jako Orion. W sztuce występowała pod postacią ludzką, nie posiadała żadnego symbolu zwierzęcego. Jej najważniejszymi świętymi okręgami były koptos i wyspa File. Kult Izydy rozwijał się z biegiem czasu, a jako małżonka Sarapisa (zhellenizowanego Ozyrysa) zyskała ogromną popularność w Okresie Ptolemejsko-Rzymskim nie tylko w Egipcie, ale w całym basenie Morza Śródziemnego. W świecie klasycznym była identyfikowana z Ateną, Selene, Persefoną i Tetydą. Gwiazda Syriusz uważana była za jej duszę. Obrazki: Kudszu, Kadesz - bogini zdrowia, małżonka boga płodności Mina. Jako bóstwo pochodzenia syryjskiego Kudszu była czasami utożsamiana z Hathor. Przedstawiano ją nagą z kwiatami lotosu i wężami, stojącą na grzbiecie lwa. Maat - ("prawda"), bogini uważana za córkę Re; uosobienie prawdy, sprawiedliwości, ładu - tak wszechświatowego, jak i społecznego, państwowego. Pełniła niezwykle ważną rolę podczas sądu Ozyrysa. Czczona od Starego Państwa, w wielu miejscach; przedstawiana jako siedząca (rzadziej stojąca) kobieta ze strusim piórem na głowie. Obrazki: Mehet Uret - uosobienie tej części nieba, w której wschodzi słońce i rozpoczyna swój codzienny przebieg po nieboskłonie. Przedstawiana zwykle w postaci krowy, wzdłuż ciała której płyną dwie łodzie słoneczne. Meresger - bogini-wąż mieszkająca na szczycie góry, strzegąca grobowców królewskich w Tebach (dzisiejszy Luksor). Była bóstwem łaskawym, choć miała moc leczenia chorób, ale na grzeszników mogła je zsyłać. Meretseger - bogini zmarłych nekropoli tebańskiej, szzcególnie czczona przez mieszkańców rzemieślniczej osady Deir el-Medinaa. Pierwtonie stanowiła personifikację nekropoli, w ludowych wierzeniach była opiekunką zmarłych oraz tych, którzy ze względu na swój zawód zamieszkowali miasto umarłych - Teby Zachodnie. Wyobrażano ją pod postacią węża-zaskrońca lub jako kobietę z symbolem Zachodu, czyli nekropoli, na głowie. Mut - (imię tożsame fonetycznie z wyrazem "matka", nie jest jednak jasne, czy tak należy je tłumaczyć), lokalna bogini górnoegipska notowana od Średniego Państwa; znaczenie jej wzrosło wraz z Amonem, którego miała być, według mitów tebańskich, małżonką - nosiła wówczas imię Amaunet. Pani Iszeru - okręgu świętego położonego na południe od okręgu Amona w Karnaku. Razem z Amonem i Chonsu tworzyli triadę bóstw tebańskich. Mut identyfikowana była z szeregiem innych bogiń: Bastet, Sachmet, Wadżet. Jako małżonka Amona-Re w Tebach uważana była za personifikację oka słonecznego. Bogini o postaci sępa lub kobiety w nakryciu głowy przypominających sępa, zazwyczaj z koronami Egiptu. Naunet - naczelne bóstwo uosabiające pierwotne wody. Naunet wraz ze swym męskim odpowiednikiem Nun wchodziła w skład Ogdoady, grupy ośmiu bóstw uosabiających siły chaosu. Nebrot - bogini zmarłych. Nechbet, Nekhbet - bogini III nomu górnoegipskiego (odpowiadała więc dolnoegipskiej Wadżet), którego stolicą było Necheb (el-Kab), patronka królewskiej władzy. Kult Nechebet istniał już w Okresie Predynastycznym, gdy politycznym centrum Górnego Egiptu stały się Necheb i Nechen (Hierankopolis). Wówczas bogini zyskała większe znaczenie, stając się nie tylko opiekunką władcy, ale i państwa. Przedstawiana jako sęp lub kobieta w "sępiej czapce" (podobnie jak tebańska Mut). Neftyda - ( het="pani pałacu", "pani domu"), drugorzędna bogini która zawdzięcza swą popularność udziałowi w micie ozyriańskim (opłakiwała śmierć Ozyrysa). Najmłodsza z dzieci Geba i Nut, małżonka Seta. Jak się wydaje, z mężem żyła w separacji i nie posiadała z nim potomstwa, choć Ozyrys był ojcem jej syna Anubisa. W rodzinnym dramacie wiernie stała po stronie Ozyrysa i przez niego, jako opiekunka zmarłych, weszła do kręgu bóstw świata podziemnego. Nigdy nie miała własnego przybytku kultowego, natomiast w Hu (Diospolis Parva) identyfikowana była z Hathor i razem z nią czczona. Grecy identyfikowali ją z Afrodytą i Nike. Przedstawiana jako kobieta z hieroglificznym zapisem swego imienia na głowie. Neit - ( Straszliwa. Była pradawnym bóstwem miasta Sais w Delcie, być może libijskiego pochodzenia. Początki jej kultu sięgają czasów religii pierwotnej, w której Neith była fetyszem składającym się z dwóch skrzyżowanych strzał i tarczy. W Okresie Archaicznym uważana była za opiekunkę królowych. Bogini-wojowniczka w sztuce wyobrażano ją jako kobietę w kornie Dolnego Egiptu na głowie, trzymającą łuk i strzały. Szczególne znaczenie osiągnęła Neith w okresie XXVI dynastii za panowania królów pochodzących z Sais. Grecy identyfikowali ją z Ateną. Neit była także czasami uważana za opiekunkę zmarłych; wprawdzie interpretowanie umieszczania w najdawniejszych czasach strzał i łuku wokół zwłok byłoby zbyt daleko posuniętą dywagacją na temat kultu Neit, lecz już w czasach historycznych jest określana także jako patronka tkactwa i jako taka ofiarowuje bandaże i całuny do zabezpieczania mumii. Nut - kosmiczne prabóstwo, uosobienie sklepienia nieba; wg teologii heliopolitańskiej siostra i małżonka spersonifikowanej ziemi - Geba. Córka Tefnet (wilgoć) i Szu (powietrze). Według mitu ozyriańskiego matka Ozyrysa, Izydy, Neftydy, Seta oraz Re. Z Gebem spłodzili słońce, które Nut rano rodziła, a wieczorem połykała. W wierzeniach w życie pozagrobowe Nut uważano za matkę dusz zmarłych. Jej wyobrażenia umieszczano często wewnątrz drewnianych sarkofagów, aby chroniła zwłoki. Nie posiadała własnego sanktuarium, czczona była razem z innymi bóstwami Wielkiej Dziewiątki. Wyobrażana jako krowa, bądź (częściej) jako kobieta wygięta w łuk, dotykająca ziemi palcami nóg i rąk. Pachet - bogini przedstawiana w postaci lwicy, czczona w Speos Artemidos. Imię jej znaczy Ta, Która Drapie. Jest bóstwem o żywym spojrzeniu i ostrych pazurach. Jej kult miał charakter lokalny. Sachmet, Sekhmet - egip.="mocna, potężna", lokalna, wojownicza bogini-lwica dolnoegipska czczona w Memfis, gdzie uczyniono z Sachmet żonę Ptaha i matkę Nefertuma wraz z którymi stanowiła triadę. Hathor przybierała jej postać, gdy walczyła z ludźmi. W Starym Państwie nazywana była Matką Królów, lecz w jej osobie splatały się straszliwe moce a jej gniew był równoznaczny ze sprowadzeniem chorób i zaraz. Miała wojowniczy charakter. Była personifikacją Oka Słonecznego, a także mocy tkwiących w obrońcy władzy królewskiej. Identyfikowana była z Hathor i Tefnut, a w Tebach z boginią Mut. Król Amenhotep III umieścił w Iszeru aż 600 wielkich posągów Mut-Sachmet w postaci kobiety o lwiej głowie. Przedstawiana jako kobieta z głową lwicy zwieńczoną dyskiem słonecznym, trzymająca znak anch. Obrazki: Sepa - bogini o postaci jadowitej stonogi. Serket, Selket, Selkis - (serket hetyt="dająca oddech gardłu"), niejasnego pochodzenia pierwotne bóstwo o postaci skorpiona, kojarzona ze skwarem słonecznym; w okresie późniejszym przedstawiane także jako skorpion z głową kobiety lub kobieta ze skorpionem na głowie. Od pewnego czasu w gruncie rzeczy utożsamiona z Izydą. W niektórych tradycjach uważana za żonę Horusa i "uzdrawiaczkę". Uważano, że jest jedną z czterech bogiń opiekujących się sarkofagami (wraz z Izydą, Nefetydą i Neith). Seszat - drugorzędna bogini uznawana za patronkę pisma i rachunków, także za patronkę kronikarstwa (stąd uznana za siostrę Tota), zajmująca się również spisywaniem roczników królewskich. Asystowała przy wytaczaniu planów budowli sakralnych, dlatego też czczono ją jako opiekunkę budownictwa i ludzi w nim zatrudnionych. Czczono ją w Hermopolis (tam gdzie Thota). W Heliopolis identyfikowano ją z Neftydą, a obie te boginie pochodziły z miasta Sais w Delcie. Sesza występowała w postaci kobiety ze skomplikowanym symbolem na głowie: składał się on z gwiazdy zawieszonej na półokrągłym łuku zwieńczonym dwoma piórami. Tefnut, Tefenet - (egip.="wilgoć"), prabóstwo kosmiczne, bogini wilgoci, małżonka Szu, razem z nim stanowiąca pierwszą parę bogów stworzonych przez Atuma. Matka Geba i Nut. Mówiono o niej, że powstała ze śliny Atuma. Uznawana czasami za córkę Re. Uosobienie życiodajnej wilgoci. Bogini wilgoci (deszczu) i ciemnych otchłani podziemnych. Przedstawiana jako lwiogłowa kobieta lub lwica, czasem kotka. W micie helioplitańskim przedstawiona w postaci Oka Słonecznego a także Księżycowego. Jej kult był szeroko spopularyzowany, gdyż łączono ją z różnymi lokalnymi boginiami o postaciach lwic. Tenemu - bogini symbolizująca zgubę i bezdroża. Toeris - ( drugorzędne bóstwo, opiekunka ogniska domowego i patronka ciężarnych kobiet, piastunka dzieci. Według niektórych mitów uważana za małżonkę Seta. Kult jej sięga Okresu Predynastycznego, później utraciła swą moc i została zdegradowana do pozycji demona opiekuńczego, czuwającego przede wszystkim nad kobietami i dziećmi. Kult poświadczony stosunkowo późno (od Nowego Państwa) popularny w religijności ludowej. Przedstawieniem Toeris było fantastyczne zwierzę mające głowę hipopotamicy, ludzkie bądź lwie ręce, lwie nogi oraz grzbiet krokodyla lub o ciele hipopotama, głowie krokodyla i łapach lwa. Unut - bogini Hermopolis mająca postać samicy zająca. Jej kult podporządkowany został kultowi Thota już w okresie Starego Państwa. W czasach późniejszych straciła ona swoją pierwotną postać - wyobrażano ją jako lwicę albo węża ureusza. Wadżet - bogini VI nomu dolnoegipskiego, czczona w Buto w postaci kobry-ureusza. Jej imię oznacza Zielona - co wywodziło się od papirusu, będącego symboliczną rośliną Dolnego Egiptu. Wąż-ureusz bogini Wadżet dawał królowi potęgę i władzę. Umieszczano jego wizerunki na koronach królewskich i diademach, stanowił ochronę władcy nie tylko ziemskiego, ale i niebiańskiego. Opiekunka czerwonej korony Dolnego Egiptu. Lakszmi. W hinduizmie bogini szczęścia, bogactwa, piękna i urodzaju, będąca żoną Wisznu w każdym jego wcieleniu. Wśród awatarów Lakszmi należały m.in. Radha i Rukmini. Bogini podobnie jak Afrodyta wyłoniła się z praoceanu i zasiadła na swoim lotosowym tronie z kwiatem lotosu w lewej dłoni. Lakszmi przedstawiana jest zwykle Kategoria: Starożytność Data publikacji: Bogowie starożytnych Greków i Rzymian byli ludzcy, kochali, nienawidzili i uprawiali mnóstwo seksu. A ci egipscy? Oni już zupełnie zapominali o granicach przyzwoitości. Ale tylko dla dobra sprawy! Egipcjanie, jak już pisaliśmy w artykułach o prostytucji i o erotycznych klątwach, mieli swobodne podejście do seksu. Nic więc dziwnego, że także w ich religijnych tekstach pojawiały się niemal pornograficzne opisy rozmaitych rodzajów miłości. Nie dajmy się jednak zwieść! Bogowie greccy i rzymscy byli rozwiąźli. Tymczasem ich egipscy kuzyni uważali się za stworzonych do wyższych celów. Oddawali się aktom miłosnym nie dla przyjemności, lecz w celach czysto użytkowych, by stworzyć, spłodzić, bądź upokorzyć adwersarza. Oto kilka przykładów. Boska masturbacja jako początek dziejów Herodot, opisujący Egipt w V w. jedno z miast nazwał Heliopolis. Nazwa ta oznacza „miasto słońca”. To właśnie tam, około 3000 r. kapłani opracowali jedną z funkcjonujących w Egipcie kosmogonii – prób wytłumaczenia powstania świata. Według niej Atum – bóg utożsamiany ze słońcem – miał wyłonić się z Nu – nicości. Sam będąc istotą doskonałą rozpoczął tworzenie bóstw. Dziś znamy dwie wersje „aktu stworzenia”: Ujął dłonią swój wzwiedziony członek i wzbudził w nim rozkosz – tak zrodziły się bliźniaki Szu i Tefnut. Według drugiej wersji Szu, bóg wiatru miał zostać wykichany, a Tefnut, bogini wilgoci, wypluta przez ich rodziciela, któremu uprzednio za małżonkę posłużyła dłoń. Izyda karmiąca syna poczętego z zombie-mężem. Którejkolwiek wersji byśmy się nie trzymali, wychodzi na to, że pierwsi z bogów zaliczanych do heliopolitańskiej Dziewiątki (dziewięć najważniejszych bóstw Egiptu) zostali poczęci w akcie samogwałtu. Urocze. Cała reszta bogów została poczęta raczej klasycznie. To znaczy w miarę klasycznie. Szu i Tefnut byli co prawda rodzeństwem, jednak skoro nie było nikogo innego pod ręką, sami musieli spłodzić Geb i Nut. Ci zaś dali początek Ozyrysowi, jego żonie Izydzie, Setowi i jego małżonce Nefrydzie. Co ciekawe w mitach tłumaczących stworzenie świata rzadko mowa jest o stworzeniu człowieka. Odnajdujemy ją dopiero w powstałym najpewniej później micie o Chnumie. Ten bóg-baran miał ulepić ludzi na kole garncarskim, uczynić ich genitalia sprawne i dobrze ulokowane, oraz nauczyć jak się rozmnażać. Zobacz również:Usługi pogrzebowe. Największy postrach starożytnych EgipcjanTowar na wagę złota. Jakim cudem egipskie mumie stały się poszukiwanym lekarstwem?Seks ze zwierzętami. Przemilczany problem średniowiecza [18+] Sztuczny członek i zombie-seks Bracia, Set i Ozyrys, kłócili się długo o władzę. W skutek nierozstrzygalnego sporu Set zamordował brata i rozrzucił jego kawałki po świecie. Zdruzgotana małżonka Ozyrysa, Izyda rozpoczęła poszukiwania kawałków męża, aby złożyć go do kupy i w miarę możliwości spróbować spłodzić z nim kogoś, kto będzie mógł pomścić krzywdy ojca. Uzbierała więc fragmenty Ozyrysa, jednak bez części najistotniejszej dla samego aktu płodzenia. Dla obdarzonej magiczną mocą bogini nie była to jednak żadna przeszkoda. Ów zaginiony fragment ciała stworzyła sama i przymocowała mężowi. Następnie tchnęła w niego życie i pod postacią kani, bądź też krogulca, poczęła syna. Dlaczego zrobiła to w formie ptasiej, a nie ludzkiej nie wiadomo. Możemy się tylko domyślać, że to dzięki temu owoc igraszek ptaka i zombie – Horus – przedstawiany jest jako człowiek z głową sokoła. W taki oto sposób Ozyrys odszedł z tego świata, stał się panem krainy umarłych, a jego syn rozpoczął drogę do pomszczenia ojca. Drogę, w której wielką rolę odegrać miało boskie nasienie, które, co oczywiste, jest złote i… gadające. Masz z kimś problem? Gwałt analny pomoże! Gdy Horus dorósł rozpoczął batalię o odzyskanie schedy po ojcu. Rozmaite sądy bogów, pojedynki i konkursy nie dawały skutku. A były to konkurencje dość dziwaczne. W jednej z nich rywale pod postacią hipopotamów zmagali się, by pokazać kto zdoła dłużej wytrzymać pod wodą. Impas trwał jednak i trwał, aż w końcu Set postanowił wyciągnąć rękę do pojednania i zaprosił Horusa na ucztę. Miał to być jednak tylko chytry podstęp. Swobodne podejście Egipcjan (i ich bogów) do seksu doskonale pokazuje tak zwany „Erotyczny papirus” z Turynu. Kiedy Horus się upił Set dopadł go i zgwałcił. Półświadomy bóg-sokół zachował na tyle trzeźwości umysłu, że wsunął sobie dłoń między uda, wskutek czego boskie nasienie Seta nie trafiło do wnętrza ofiary, lecz na jej boską rękę. Gwałciciel tego nie spostrzegł, co miało kluczowe znaczenie dla rozwoju historii. Horus, jak na zgwałconego boga przystało, pobiegł poskarżyć się matce. Ta, widząc nasienie na jego dłoni, czy to obrzydzona, czy rozgniewana hańbą jaka spotkała syna, obcięła mu boską rękę, cisnęła ją do jeziora, po czym stworzyła nową. Nie była to dla niej pierwszyzna – w końcu kiedyś dokooptowała mężowi sztucznego penisa. Ponadto Izyda opracowała godny bogini fortel. Egipski bóg Horus, jeden z bohaterów mitu o gadającym boskim nasieniu. Używszy wonnej maści doprowadziła syna do ejakulacji, zebrała jego nasienie i dyskretnie posmarowała nim sałatę – ulubione warzywo Seta. Ten, przed udaniem się do grona innych bogów, gdzie zamierzał opowiedzieć o tym co zrobił Horusowi skubnął sobie sałaty posmarowanej nasieniem. W tym miejscu należy nadmienić, że dla egipskich bogów akt homoseksualny nie był niczym złym, pod warunkiem, że się owego aktu dokonywało na kimś, a nie pozwalało dokonywać na sobie. Ta druga opcja uznawana była za wielce hańbiącą i niegodną. Udał się więc Set między innych bogów, gdzie czekał już Horus. Opowiedział, ze szczegółami jak brutalnie gwałcił swoją ofiarę. Horus jednak wszystkiemu zaprzeczył. Co więcej, stwierdził nawet, że to on zgwałcił Seta! Na to Tot, jeden z bogów, postanowił rozwiązać sprawę raz na zawsze i wezwał boskie nasienie (tak, boska sperma poza tym, że jest złota i mówiąca reaguje jeszcze na komendy). To należące do Seta nie wyłoniło się z Horusa, lecz z jeziora, gdzie zostało wrzucone wraz z obciętą ręką boga. Horusowa sperma wydobyła się za to z Seta i utworzyła nad jego głową aureolę, co było jednoznacznym dowodem na to, że nie kto inny, a właśnie Set został pohańbiony. Mikstura na potencję drogą do boskości Na ścianach egipskich świątyń przedstawiano często pewną dość charakterystyczną sylwetkę. Wyobrażała ona mężczyznę z jedną ręką, jedna nogą oraz erekcją, owiniętego w białą szatę. Był to Min, bóg płodności. Wedle legendy Min miał być kiedyś zwykłym mężczyzną, poddanym króla Ramzesa Wielkiego. Podczas jednej z wypraw wojennych został ciężko raniony, stracił rękę oraz nogę, przez co nie mógł brać udziału w innych, licznych bataliach wojowniczego faraona. Horus jako sokół w zbiorach British Museum (fot. Aleksandra Zaprutko-Janicka, wykonane w Muzeum Luwru). Pewnego razu, siedząc w mieście, z którego wszyscy mężczyźni wyruszyli na wojnę, otrzymał hiobowe wieści. Armia egipska poniosła straszliwą klęskę. Faraon i wielu żołnierzy zginęli, a reszta trafiła do niewoli. Nasz dzielny Min nie spanikował. Z czosnku i cebuli przyrządził sobie starożytny odpowiednik viagry i wziął się za odbudowę populacji. Wielkie było jego zdziwienie, kiedy pod murami miasta stanął Ramzes ze zwycięską armią a informacja o porażce okazała się nieprawdziwa. Większe chyba było zdziwienie żołnierzy i samego faraona kiedy zobaczyli swe żony (a nie upiekło się nawet królewskiej małżonce) w zaawansowanej ciąży. Jak można było się spodziewać, tłumaczenie się patriotycznymi pobudkami niewiele dało Minowi. Został skazany na śmierć. Po wykonaniu wyroku doceniono jednak jego poświęcenie dla państwa i zaczęto czcić go jako boga płodności. Źródła: D. M. Friedman, Pan niepokorny. Kulturowa historia penisa, Muza, Warszawa 2003. G. Hart, Mity egipskie, Prószyński i S-ka, Poznań 1999. Herodot, Dzieje, Czytelnik, Warszawa 2002. A. Krzemińska, Papirusowa pornografia, „Polityka”, nr 43/2002. A. Niwiński, Mity i symbole religijne starożytnego Egiptu, Iskry, Warszawa 1984. Zobacz również Starożytność Czy niewolnikowi wolno uprawiać seks? Źródło cierpienia i upokorzenia lub środek poprawy własnego losu. Element szczęśliwego związku lub nagroda za posłuszeństwo. Życie seksualne rzymskiego niewolnika mogło przyjąć jedną z tysiąca... 25 lutego 2015 | Autorzy: Roman Sidorski 5NhMVbN. 458 472 325 303 250 106 161 226 35

mitologia egipska bogowie i boginie