Stosowanie białkowej diety monoskładnikowej. Wówczas dochodzi do przeciążenia nerek i zmian w ilości płynu przesączonego w nerkach, a u osób z chorobami nerek do pogorszenia funkcjonowania narządu, jednak wpływ diety białkowej na nerki osób zdrowych jest niejednoznaczny. Stosowanie suplementów diety bez konsultacji z lekarzem.
Kolka nerkowa (łac. colica renalis) jest charakterystycznym objawem kamicy nerkowej. To choroba, która przyczynia się do odkładania w drogach moczowych lub nerkach nierozpuszczalnych złogów, potocznie nazywanych kamieniami nerkowymi. W początkowej fazie choroba ta przebiega bezobjawowo, a drobne złogi mogą być wydalane z organizmu bez bólu. Jednak w pewnym momencie stają się one zbyt duże i przemieszczają się w stronę moczowodów, przyczyniając się do ich niedrożności. Gromadzący się mocz zaczyna napierać na nerki, co prowadzi do nagłego wzrostu ciśnienia w drogach moczowych. Skutkiem jest nagły i ostry ból w okolicy lędźwiowej. ZOBACZ TEŻ: Urolog – ekspert od zdrowia układu moczowego Przyczyny występowania kolki nerkowej Przyczyną ataku kolki nerkowej jest kamica nerkowa, powodująca niedrożność przewodów moczowych, które zablokowane są przez kamienie przemieszczające się z nerek w kierunku pęcherza. Osoba chora nie może oddać moczu, jednak w dalszym ciągu odczuwa napierające uczucie wypełnienia. Do tej pory nie poznano bezpośredniej przyczyny rozwoju kamicy nerkowej, jednak są istnieją pewne czynniki, które mogą wpływać na gromadzenie się złogów w nerkach. Ryzyko kamicy nerkowej rośnie, gdy często się odwadniamy lub zmuszamy się do wstrzymywania moczu. Wpływ mogą mieć również nawracające stany zapalne układu moczowo-płciowego oraz infekcje bakteryjne, a także stosowanie niektórych leków, w tym wapnia oraz witaminy C i D. Nie bez znaczenia jest skład moczu – nadmiar kwasu moczowego, szczawianów i fosforanów w składzie moczu może sprzyjać powstawaniu złogów. Eksperci wskazują też na predyspozycje genetyczne. Umów wizytę u urologa Jak objawia się kolka nerkowa? Typowym objawem kolki nerkowej jest nagły i bardzo silny ból, odczuwany w okolicy lędźwiowej, który promieniuje do pęcherza, cewki moczowej i zewnętrznej powierzchni uda. Towarzyszą mu również inne dolegliwości, takie jak: bolesne parcie na mocz, potrzeba częstego oddawania moczu, choć w niewielkich ilościach, wzdęcie brzucha, nudności i wymioty, podwyższona temperatura. Ból przy ataku kolki nerkowej jest bardzo trudny do wytrzymania. Dolegliwości te mogą utrzymywać się nawet przez kilka dni i mogą ustąpić samoistnie. Dzieje się tak, gdy złóg przebywający w moczowodzie w końcu trafi do pęcherza i zostanie wydalony na zewnątrz. Jednak objawów kolki nerkowej nie wolno lekceważyć i lepiej od razu zgłosić się do lekarza rodzinnego, który przeprowadzi wstępną diagnostykę i zdecyduje o dalszych krokach leczenia. Lekarz POZ może wypisać skierowanie do urologa – eksperta od chorób układu moczowego. Chcesz się szybko zarejestrować na wizytę do urologa? Zamów wizytę na gdzie znajdziesz tysiące terminów do specjalistów z całej Polski. Metody leczenia kolki nerkowej Rozpoznanie kolki nerkowej u większości pacjentów nie sprawia większych trudności, gdyż objawy są dosyć specyficzne. Lekarz rodzinny może zlecić dodatkowe badania moczu, dzięki którym sprawdzi, czy doszło do rozwoju stanu zapalnego. W diagnostyce kolki nerkowej pomocne są także badania obrazowe. RTG jamy brzusznej pozwala ocenić wielkość kamieni i ich lokalizację, zaś USG jamy brzusznej uwidacznia karmienie w okolicy nerek i moczowodów, które nie są możliwe do zobrazowania w badaniu rentgenowskim. Celem leczenia kolki nerkowej jest przede wszystkim złagodzenie nieprzyjemnych dolegliwości bólowych. W tym celu lekarz może zalecić stosowanie preparatów rozkurczowych i przeciwbólowych. Dodatkowo w okolicy bólu można przyłożyć ciepły termofor. Ważna jest także terapia farmakologiczna, która w zdecydowanej większości przypadków jest skuteczna. Jeżeli ataki kolki nerkowej mają charakter nawracający, konieczne może się okazać usunięcie zalegającego złogu. Kamienie nerkowe przeważnie usuwa się, gdy osiągają średnicę powyżej 6 milimetrów lub wówczas, gdy pacjent uskarża się na częste zakażenia układu moczowego i ból. ZOBACZ TEŻ: USG jamy brzusznej – kiedy należy wykonać? Czy kolce nerkowej można zapobiegać? Nawet jeżeli atak kolki nerkowej minął, w niedługim czasie ból z pewnością powróci. Co można zrobić, by uniknąć tych nieprzyjemnych dolegliwości? Warto przestrzegać zasad, które obowiązują w leczeniu kamicy nerkowej: regularne nawadnianie organizmu (około 2,5 litra płynów dziennie), ograniczenie w diecie produktów bogatych w szczawiany, fosforany , puryny i białko zwierzęce, które sprzyjają powstawaniu kamieni nerkowych, zmniejszenie spożycia soli kuchennej, zwiększenie poziomu aktywności fizycznej. Kolka nerkowa w ciąży Atak kolki nerkowej może się zdarzyć również w okresie ciąży, choć nie oznacza to, że doszło do nagromadzenia złogów w drogach moczowych, a przyszła mama choruje na kamicę nerkową. Wraz z rozwojem ciąży rośnie również macica z rozwijającym się płodem, która zaczyna uciskać na okoliczne organy, w tym np. nerki. W efekcie dochodzi do zastoju moczu, czego skutkiem jest ogromny ból. Kolka nerkowa może nastąpić również w przypadku, gdy ciężarna jest odwodniona lub cierpi na infekcję dróg moczowych. W tym stanie kolki nerkowej tym bardziej nie można lekceważyć. Nieleczona może doprowadzić do rozwoju stanu zapalnego i zakażenia dróg moczowych, co jest szczególnie niebezpieczne dla rozwijającego się płodu. ZOBACZ TEŻ: Dna moczanowa – objawy i leczenie Wszystkie treści zamieszczone w Serwisie, w tym artykuły dotyczące tematyki medycznej, mają wyłącznie charakter informacyjny. Dokładamy starań, aby zawarte informacje były rzetelne, prawdziwe i kompletne, jednakże nie ponosimy odpowiedzialności za rezultaty działań podjętych w oparciu o nie, w szczególności informacje te w żadnym wypadku nie mogą zastąpić wizyty u lekarza. Kolka nerkowa w ciąży – objawy i leczenie Kolka nerkowa w ciąży pojawia się, gdy zablokowany zostanie przepływ moczu przez drogi moczowe. Najczęściej jej przyczyną jest ucisk nerek przez powiększającą się macicę lub odkładanie się złogów w nerkach, ewentualnie w drogach moczowych. Charakterystycznym objawem kolki nerkowej jest silny ból w dole pleców. Jakie są przyczyny kolki nerkowej w ciąży? Objawy kolki nerkowej w ciąży Jak długo trwa atak kolki nerkowej w ciąży? Diagnostyka kolki nerkowej w ciąży Leczenie kolki nerkowej w ciąży Sama kolka nerkowa w ciąży nie jest groźna dla rozwijającego się w macicy dziecka. Natomiast niebezpieczne są jej powikłania, dlatego konieczne jest odpowiednie leczenie i zapobieganie atakom kolki nerkowej. Profilaktyka obejmuje ograniczenie podaży soli, unikanie potraw tłustych i smażonych, a także odpowiednie nawodnienie organizmu – minimum 2 litry wody na dzień. Jakie są przyczyny kolki nerkowej w ciąży? Kolka nerkowa w ciąży to określenie na dolegliwości, które pojawiają się, gdy dojdzie do zablokowania przepływu moczu przez drogi moczowe. Taka sytuacja powoduje, że wzrasta ciśnienie, zostają wzmożone ruchy robaczkowe oraz dochodzi do skurczu mięśniówki moczowodu. Schorzenie to pojawia się najczęściej w II lub III trymestrze ciąży. Najczęstszą przyczyną kolki nerkowej w ciąży jest kamica nerkowa, czyli schorzenie, które charakteryzuje się powstawaniem złogów w drogach moczowych (kamieni nerkowych). Są one zbudowane ze związków chemicznych, które znajdują się w moczu. Sprzyja temu zastój moczu, jego nieprawidłowy odczyn, a także przyjmowanie zbyt małej ilości płynów. Atak kolki nerkowej w ciąży jest wywołany uciskiem powiększonej macicy na drogi moczowe. Wówczas objawy mogą pojawić się u kobiet, które nigdy wcześniej nie miały problemów z nerkami. Zdarza się to jednak rzadko. Objawy kolki nerkowej w ciąży Objawy kolki nerkowej w ciąży są charakterystyczne. Przede wszystkim pojawia się bardzo silny ból zlokalizowany w dole pleców. Może on promieniować do pachwin oraz krocza. Opisywany jest jako tępy i rozdzierający. Dolegliwości zwykle bywają umiejscowione po jednej stronie ciała. Są one na tyle silne, że ograniczają, a nawet uniemożliwiają codzienną aktywność. Poza bólem mogą pojawić się także inne objawy kolki nerkowej w ciąży. Są to: podwyższona temperatura ciała, mdłości lub wymioty, dreszcze, bolesne parcie na pęcherz, krwiomocz, znaczne pogorszenie samopoczucia. Jak długo trwa atak kolki nerkowej w ciąży? Atak kolki nerkowej najczęściej pojawia się nagle. Może on trwać kilka godzin i z czasem słabnąć. Niekiedy dolegliwości utrzymują się przez kilka dni – do momentu, aż drogi moczowe zostaną odblokowane. W niektórych przypadkach konieczna jest hospitalizacja. Diagnostyka kolki nerkowej w ciąży Kobieta, u której pojawią się objawy kolki nerkowej w ciąży, powinna zgłosić się do lekarza. Samo schorzenie w żaden sposób nie zagraża rozwijającemu się płodowi. Natomiast groźne są jego powikłania, dlatego konieczne jest wykonanie badań i wdrożenie odpowiedniego leczenia. W diagnostyce kolki nerkowej w ciąży wykorzystuje się badanie ultrasonograficzne (USG). Ze względów bezpieczeństwa inne techniki (zwłaszcza te, które wymagają zastosowania promieni rentgenowskich) stosuje się wyłącznie w skomplikowanych przypadkach. Leczenie kolki nerkowej w ciąży Leczenie kolki nerkowej w ciąży polega na łagodzeniu nieprzyjemnych objawów. Lekarz może przepisać leki rozkurczowe i przeciwbólowe, których przyjmowanie nie wpłynie na płód. Zalecane są również ciepłe okłady na okolicę lędźwiową kręgosłupa, odpowiednie nawadnianie organizmu, ciepłe kąpiele, a także spacery – ruch wspomaga odblokowanie moczowodu i zapobiega zastojowi moczu. W większości przypadków takie leczenie kolki nerkowej wystarcza, ponieważ złogi są wydalane samoistnie. W niektórych przypadkach konieczna jest hospitalizacja i założenie cewnika moczowodowego, który ułatwi odpływ moczu. Zabiegi usunięcia kamieni, np. litotrypsja pozaustrojowa (rozbicie złogów falami ultradźwiękowymi), nie są przeprowadzane w ciąży. Zobacz również: Przyczyny bezsenności we wczesnej ciąży Kamica nerkowa – objawy, przyczyny i leczenie kamieni nerkowych Kamica nerkowa charakteryzuje się dolegliwościami bólowymi i dyskomfortem w jamie brzusznej, mogą pojawić się też nudności i wymioty. Objawy kamicy nerkowej spowodowane są obecnością kamieni nerkowych w drogach moczowych. Dieta przy kamicy nerkowej powinna uwzględniać przede wszystkim zwiększoną podaż płynów. Szczegółowe zalecenia dietetyczne zależą od rodzaju kamicy. Co to jest kamica nerkowa wydaje się prostym pytaniem, jednak nie wszyscy są świadomi istnienia różnych jej rodzajów. Do najczęstszych postaci schorzenia należy kamica nerkowa szczawianowo-wapniowa, fosforanowo-wapniowa, moczanowa, cystynowa oraz struwitowa. Kamice nerkowe dzieli się ze względu na skład chemiczny, ale także na cechy fizyczne, etiologię i lokalizację złogu. Zgodnie z aktualną klasyfikacją ICD-10, wyróżnia się kamicę nerki, moczowodu, a także kamicę nerki z kamicą moczowodu oraz kamicę moczową. Kamica moczowa charakteryzuje się obecnością piasku lub kamieni w nerkach lub drogach moczowych. Przyczyny piasku w nerkach, a w dalszych etapach choroby – także kamieni nerkowych, mogą być związane z zaburzeniami metabolicznymi, głównie z hiperkalciurią lub innymi, genetycznie uwarunkowanymi zaburzeniami. Powodem schorzenia jest też odkładanie się soli wapnia, np. szczawianów wapnia lub fosforanu wapnia. Rzadziej piasek w nerkach jest wynikiem krystalizacji kwasu moczowego. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że małe złogi piasku pojawiają w organizmie człowieka często, ale usuwane są z moczem prawie natychmiastowo. Tylko w nielicznych przypadkach piasek zalega w drogach moczowych, a w efekcie dalszej krystalizacji i tworzenia większych złogów tworzą się kamienie nerkowe. Dlatego też jedynie 10 proc. mieszkańców Polski cierpi na kamicę nerkową. Kiedy powstaje kamień nerkowy? Przyczyny kamicy nerkowej to – poza określonymi sytuacjami, sprzyjającymi tworzeniu kamieni nerkowych określonego typu – niewystarczające nawodnienie organizmu, a tym samym – zbyt mała diureza. Produkowanie małych objętości moczu uniemożliwia przepłukiwanie dróg moczowych i wydalanie kryształów czy drobnego piasku – a w konsekwencji powstają kamienie nerkowe. Kamienie nerkowe mogą powstać w efekcie krystalizacji rozmaitych związków. U większości osób przeważają kamienie zbudowane ze szczawianów i związków wapnia, a najrzadziej spotykane są kamienie cystynowe. Rodzaje kamieni nerkowych są następujące: kamienie nerkowe wapniowe, powstające w efekcie nadmiernego wydalania wapnia z moczem – wówczas przyczyna kamicy nerkowej wapniowej to m. in. nadczynność przytarczyc, inne przyczyny kamicy wapniowej to nadmiar szczawianów w moczu oraz zasadowy odczyn moczu, kamienie nerkowe szczawianowe, powstające w przebiegu zaburzeń metabolizmu szczawianów oraz nadmiernego spożycia szczawianów wraz z dietą (szczaw, szpinak, rabarbar, kakao, mocna herbata, czekolada, konserwy rybne i mięsne), kamienie nerkowe moczanowe, czyli złogi z kwasu moczowego, powstałe przede wszystkim u osób z wrodzonym zaburzeniem metabolizmu puryn (np. zespołem Lescha-Nyhana) oraz spożywających produkty bogate w puryny (mięso), kamienie nerkowe fosforanowe, które powstają głównie w przebiegu zakażeń dróg moczowych bakteriami Klebsiella, Proteus czy Psudomonas, którym towarzyszy alkalizacja moczu, kamienie nerkowe cystynowe, pojawiające się u osób z wrodzonymi zaburzeniami metabolizmu cystyny. Kamica nerkowa – przyczyny powstawania kamieni Tworzeniu się kamieni nerkowych sprzyjają błędy żywieniowe (np. niedostateczna ilość przyjmowanych płynów, dieta wysokobiałkowa, nadmierne spożycie soli i czerwonego mięsa) oraz przyjmowanie leków lub suplementów diety zakwaszających mocz (np. wysokich dawek witaminy C). Wśród czynników ryzyka kamicy nerkowej, stanowiących częste przyczyny kamicy nerkowej wymienia się także niektóre choroby: schorzenia układu moczowego, zwłaszcza nawracające infekcje dróg moczowych oraz zastój moczu; schorzenia układu pokarmowego, np. choroba Leśniowskiego-Crohna, zespół złego wchłaniania; schorzenia układu kostno-stawowego, np. dna moczanowa, osteoporoza; zaburzenia hormonalne np. nadczynność przytarczyc; schorzenia nowotworowe, zwłaszcza z przerzutami do kości. Zwiększone ryzyko rozwinięcia kamicy nerkowej występuje w przypadku predyspozycji genetycznych, czyli wrodzonych skłonności do tworzenia nierozpuszczalnych złogów w drogach moczowych. Kiedy jeszcze mogą powstać kamienie nerkowe? Przyczyny to wady anatomiczne układu moczowego, sprzyjające zastojowi moczu. Dolegliwości związane z atakiem kamicy nerkowej bywają tak dotkliwe, że chorzy często zgłaszają się po pomoc na szpitalne oddziały ratunkowe. Objawy kamicy nerkowej u mężczyzn i u kobiet są spowodowane przesuwaniem się kamienia i silnym skurczem mięśni gładkich moczowodu. Wśród dolegliwości dominuje silny i nawracający ból kolkowy, który promieniuje do pachwiny. Bolesność oraz nasilone napięcie mięśniówki występuje po stronie kolki. Ból jest tępy i promieniujący, o bardzo dużym nasileniu. Atak kamicy nerkowej to nie tylko ból. W trakcie napadu kolki mogą pojawić się nudności i wymioty oraz spadki ciśnienia tętniczego z omdleniami włącznie. Pojawienie się gorączki i dreszczy świadczy o towarzyszącej infekcji bakteryjnej, a krwiomoczu ‒ o uszkodzeniu śluzówki dróg moczowych. Gdy dojdzie do zwężenia lub całkowitego zamknięcia światła dróg moczowych przez kamienie nerkowe, objawy to: potrzeba ciągłego oddawania moczu, parcie na mocz, brak możliwości oddania moczu. Objawy kamicy nerkowej zwykle mają charakter nawrotowy. W przypadku braku podjęcia odpowiedniego leczenia, prawdopodobieństwo nawrotu wynosi od kilkunastu do kilkudziesięciu procent w ciągu 10 kolejnych lat. W przypadku choroby takiej jak kamica nerkowa, objawy i przyczyny są podobne u kobiet i mężczyzn. Jednak to u mężczyzn, zwłaszcza po 30 roku życia, kamica nerkowa jest rozpoznawana kilkakrotnie częściej. U kobiet, ze względu na częstsze infekcje dróg moczowych, dominuje kamica struwitowa. U kilku procent chorych kamica nerkowa (najczęściej struwitowa) może prowadzić do schyłkowej niewydolności nerek, będącej wskazaniem do dializoterapii. Co czwarty pacjent z objawami kamicy nerkowej wymaga leczenia zabiegowego, ponieważ ze względu na dużą wielkość kamienia nie jest możliwe jego samoistne wydalenie. Ponadto wskazane jest trzymanie się odpowiednich zaleceń dietetycznych, czyli przyjmowanie zwiększonej ilości płynów oraz unikanie spożywania produktów sprzyjających tworzeniu się kamieni nerkowych. Kamica nerkowa u dzieci – objawy i przyczyny Kamica nerkowa u dzieci występuje znacznie rzadziej niż u dorosłych. Objawy kamieni nerkowych u dzieci są takie, jak u dorosłych. Przyczyny kamicy nerkowej u dzieci to wrodzone wady układu moczowego, sprzyjające rozwojowi zakażeń dróg moczowych oraz zastojowi moczu. Inne przyczyny kamicy u dzieci to także zbyt niska podaż płynów oraz dieta bogata w sól czy czerwone mięso. Kolka nerkowa w ciąży pojawia się na skutek zastoju moczu w przewodach moczowych. Ataki związane są nie tylko z obecnością kamieni, ale również zbyt małą podażą płynów. Ponieważ przyszłe mamy mają ograniczone możliwości terapeutyczne, to przy atakach kolki nerkowej w ciąży leczenie musi być ograniczone do zwiększenia ilości przyjmowanych płynów, bezpiecznego dla maluszka przeciwbólowego paracetamolu i środków rozkurczowych. Należy zgłosić się do lekarza lub szpitala. Rodzenie kamieni nerkowych – ile trwa? Dokładny czas ataków kolki nerkowej trudno określić, ponieważ jest to kwestia indywidualna. W zasadzie dolegliwości w postaci bólu powinny zniknąć samoistnie w momencie wydalenia kamieni z przewodów moczowych. Ogólnie rzecz biorąc, im dłużej trwa pozbywanie się złogów, tym dłużej chory cierpi. Wydalanie kamieni z przewodów moczowych nie jest proste, dlatego niektóre ataki kolki nerkowej trwają nawet po kilka dni. Z medycznego punktu widzenia trudno określić, ile trwa kolka nerkowa. Przesuwanie się kamienia nerkowego wzdłuż dróg moczowych, aż do jego wydalenia określanego jest jako rodzenie kamieni nerkowych. Jak długo rodzi się kamień nerkowy? Wszystko zależy od wielkości kamienia i jego położenia. Kamienie nerkowe o średnicy do 5 – 7 mm mogą być usunięte samoistnie. Jak urodzić kamień nerkowy? Przyjmować dużo płynów, stosować leki i zioła pobudzające diurezę oraz środki rozkurczowe. Można pomóc grawitacji, skacząc na skakance czy schodząc po schodach – ułatwia to przesuwanie się w dół złogów zalegających w drogach moczowych. Gdy zakończy się rodzenie kamienia nerkowego, objawy bólowe ustępują natychmiast. Większe kamienie nerkowe nie mogą być wydalone samoistnie i zazwyczaj wymagana jest interwencja lekarska. Kamienie nerkowe – leczenie kamicy Kamice nerkową diagnozuje się na podstawie objawów klinicznych, ogólnego badania moczu oraz wyników badania obrazowego. Schorzenie może być rozpoznane w oparciu o przeglądowe badanie rentgenowskie (RTG), urografię, badanie ultrasonograficzne (USG) lub tomografię komputerową jamy brzusznej i miednicy małej. Jak leczyć kamicę nerkową? W przypadku schorzenia, jakim jest kamica nerkowa, leki stosowane są objawowo, w celu złagodzenia objawów napadu kolki nerkowej. W celu doraźnego zniesienia dolegliwości bólowych stosuje się leki o działaniu przeciwbólowym, przeciwzapalnym i/lub rozkurczowym. W dolegliwościach o małym nasileniu są to niesteroidowe leki przeciwzapalne (np. naproksen, ibuprofen, kwas acetylosalicylowy), a także paracetamol. Spośród leków o działaniu rozkurczowym dostępna jest drotaweryna, hioscyna lub papaweryna. W nasilonych dolegliwościach zwykle podaje się silniejsze leki na kamicę nerkową, dożylnie lub domięśniowo. Spośród niesteroidowych leków przeciwzapalnych najczęściej stosuje się ketoprofen lub diklofenak, a spośród opioidów, tramadol lub morfinę, w monoterapii lub w kombinacji ze środkiem działającym spazmolitycznie na mięśniówkę gładką dróg moczowych. Ułatwia to samoistne usuwanie kamieni nerkowych. W leczeniu kamicy nerkowej stosuje się również leczenie inwazyjne, które ma na celu rozbicie kamieni nerkowych na mniejsze fragmenty i ułatwienie ich wydalenia z układu moczowego. Leczenie operacyjne jest rzadko stosowane, większe zastosowanie znalazły metody endoskopowe, takie jak nefrolitotrypsja przezskórna i litotrypsja ureterorenoskopowa, a także litotrypsja pozaustrojowa. Są to metody na skuteczne rozbijanie kamieni nerkowych, wymagające zastosowania krótkotrwałego znieczulenia ogólne. Takie zabiegu pozwalają na mało inwazyjne usuwanie kamieni nerkowych. Jak oczyścić nerki z piasku i kamieni? W przypadku piasku w nerkach zarówno u dzieci, jak i u każdej osoby dorosłej poleca się picie dużej ilości płynów (przynajmniej 2, a najlepiej 4 litry dziennie). Jeśli kamienie są małe, zostaną one usunięte wraz z moczem, szczególnie, gdy są ułożone blisko pęcherza. Jak rozpuścić kamienie nerkowe? Środowisko zasadowe ułatwia rozpuszczanie kamieni, pH moczu w granicach 7–7,2 uzyskiwane jest albo przez podawanie soli potasu i sodu, albo w postaci cytrynianu lub wodorowęglanu sodu. Można też zwiększyć wydzielanie moczu poprzez domowe sposoby, a mianowicie picie odwarów i naparów z ziół o działaniu moczopędnym. Najskuteczniejsze zioła na kamienie nerkowe to liść brzozy, ziele skrzypu polnego, korzeń lubczyku, korzeń i owoc pietruszki, liście pokrzywy czy kłącza perzu. Kamica nerkowa – dieta zapobiegająca powstawaniu kamieni Dieta przy kamicy nerkowej zależy przede wszystkim od jej rodzaju. Jednak istnieje grupa zaleceń dietetycznych, z których skorzystać może każdy cierpiący z powodu tej dolegliwości. Jaka jest najlepsza dieta w kamicy nerkowej? Jadłospis zaleca przyjmowanie zwiększonej ilości wody, tak aby dzienna objętość wydalanego moczu przekraczała 2 litry. Płyny należy podawać w formie naparów z surowców roślinnych (np. z ziela skrzypu, liścia brzozy, liścia borówki brusznicy czy liścia pokrzywy), polecana jest też słaba herbata, herbatki owocowe, przegotowana woda oraz soki owocowe, zwłaszcza z cytrusów. Wyjątek stanowi sok grejpfrutowy, który może przyczyniać się do powstawania kamieni nerkowych. Ponadto, zwraca się uwagę, aby płyny przyjmować także przed snem, w celu rozcieńczenia moczu w godzinach nocnych. Przeciwwskazana jest mocna herbata i mocna kawa. A co z piciem piwa? Gdy pojawia się kamica nerkowa, piwo nie jest najlepszym wyborem. Owszem, działa moczopędnie, ale jednocześnie zwiększa ryzyko zwiększonego wydalania z moczem kwasu moczowego. Dieta w kamicy nerkowej obejmuje ograniczenie spożywania soli kuchennej i produktów z nią bogatych. Niepożądane w diecie są środki spożywcze zawierające glutaminian sodu, a także produkty typu instant (zupy, sosy) oraz czekolada i kakao. Właściwa dieta na kamicę nerkową szczawianowo-wapniową charakteryzuje się zmniejszoną podażą produktów bogatych w kwas szczawiowy (np. szczaw, rabarbar, szpinak, szparagi). Wśród produktów przeciwwskazanych znajdują się konserwy mięsne i rybne, smalec, słonina, margaryny twarde, a także ostre przyprawy. Natomiast, zaleca się zwiększyć spożycie produktów z dużą zawartością magnezu, cytrynianów oraz fosforanów. Szczególnie polecane są soki owocowe, owoce cytrusowe, miód, a także pełnoziarniste produkty zbożowe, otręby, płatki, kasze i ryż. Gdy pojawiają się fosforanowo-wapniowe kamienie nerkowe, dieta zakłada ograniczone przyjmowanie alkalicznej wody mineralnej, nasion roślin strączkowych, a także produktów bogatych w kwas szczawiowy. W przypadku nadwagi lub otyłości przeciwwskazane są produkty zbożowe z białej mąki, a także mąka pszenna, płatki kukurydziane oraz kasza manna. Niezalecane jest również mleko i przetwory mleczne (np. twarogi i żółte sery pełnotłuste, sery pleśniowe, jogurty zawierające cukier). W przypadku kamicy moczanowej zalecana jest dieta mleczno-jarska. Zaleca się zmniejszenie podaży puryn w diecie, czyli związków obficie występujących w podrobach, baraninie, wieprzowinie, a także roślinach strączkowych. Przeciwwskazane są ryby ( szproty, śledzie, sardynki), a także zupy przyrządzone na wywarach mięsnych i grzybowych. Prawidłowo dobrana dieta na kamicę nerkową cystynową polega na ograniczenie podaży w diecie takich aminokwasów, takich jak cystyna i metionina, które występują obficie w mięsie i jego przetworach, a także w rybach, jajach i soi. Bibliografia: Choroby wewnętrzne. Kompedium Medycyny Praktycznej, pod red. A. Szczeklika i P. Gajewskiego; Medycyna Praktyczna 2010 Althof S., Kindler J., Atlas osadów moczu; Wydawnictwo Medyczne Sapota 2005 Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Kamica nerkowa – przyczyny i leczenie Kamica dróg moczowych to choroba przewlekła z nawracającymi epizodami kolki nerkowej. Choć uciążliwa, to przy odpowiednim leczeniu i stosowaniu środków zapobiegawczych, można z nią na co dzień bezproblemowo funkcjonować. Jakie są przyczyny kamicy nerkowej, kiedy pojawiają się jej objawy i jak wygląda leczenie? Jakie nawyki należy wdrożyć, aby zapobiec nawrotom choroby? Podpowiadamy. Co to jest kamica nerkowa? Kamica nerkowa (określana także jako kamica moczowa) to choroba układu moczowego związana z obecnością złogów (kamieni moczowych) w nerkach i przewodach moczowych. Kamienie składają się ze związków chemicznych, które fizjologicznie znajdują się w moczu w formie rozpuszczonej. Jednak w pewnych sytuacjach ich stężenie jest wyższe od prawidłowego i dochodzi do ich wytrącania się w formie kryształków. Gdy kamienie są drobne, wówczas mówi się o „piasku w nerkach”, z czasem łączą się w większe, prowadząc do powstania kamieni moczowych (złogów). W zależności od składu kamieni (mogą być zbudowane ze szczawianu lub fosforanu wapnia, kwasu moczowego, fosforanu magnezowo-amonowego lub cystyny) wyróżnia się różne typy kamicy nerkowej. Objawy jednak są bardzo zbliżone w każdym typie. Kamica dróg moczowych to jedna z najczęściej występujących chorób układu moczowego, dotyka częściej mężczyzn niż kobiet, a pierwsze objawy są odczuwalne u osób w wieku od 20. do 30. roku życia. Największa zachorowalność notowana jest u osób w wieku 30-40 lat. To choroba nawracająca – po usunięciu kamieni z dróg moczowych, po pewnym czasie mogą tworzyć się nowe. Kamica nerkowa – przyczyny Nie jest do końca znana bezpośrednia przyczyna powstawania kamicy nerkowej. Wiadomo jednak, że istnieje szereg czynników, które mogą sprzyjać tworzeniu się kamieni moczowych, należą do nich: zbyt niski poziom nawodnienia organizmu (picie zbyt małej ilości płynów, nadmierne pocenie się) skutkuje wyższą koncentracją moczu, co sprzyja wytrącaniu się kryształów, predyspozycje genetyczne, niektóre choroby nerek, wysokie stężenie substancji tzw. kamicorodnych (np. wapnia, fosforanów, szczawianów, kwasu moczowego) – w dużej mierze zależne od diety, od stosowanych leków i od współwystępowania zaburzeń metabolicznych w organizmie, nawracające infekcje układu moczowego, zastój moczu, długotrwałe unieruchomienie, spowodowane np. chorobą. Kamica nerkowa – objawy Choroba przez wiele lat może się rozwijać bezobjawowo. Obecność i tworzenie się kamieni w nerkach lub drogach moczowych początkowo nie utrudnia wypływu moczu. Zwykle pierwszym typowym objawem kamicy nerkowej jest atak kolki nerkowej. Opisywany jest jako nagły, niezwykle silny ból, niekiedy kurczowy, w okolicy nerki lub nieco niżej w dole brzucha, promieniujący do pachwiny. Bezpośrednią przyczyną kolki nerkowej jest przesunięcie się kamienia z nerki do dróg moczowych, co powoduje podrażnienie moczowodów i ich częściowe lub całkowite zablokowanie. Często objawami towarzyszącymi są nudności i wymioty, częste parcie na mocz, pieczenie podczas mikcji i uczucie niecałkowitego opróżnienia pęcherza. Może także wystąpić krwiomocz wynikający z uszkodzenia dróg moczowych. Małe kamienie moczowe mogą przesuwać się przez drogi moczowe do pęcherza, co skutkuje stosunkowo krótkim atakiem kolki (np. kilkugodzinnym). Większe kamienie przemieszczają się znacznie wolniej (nawet kilka dni) lub mogą zatkać przewody, co wymaga interwencji chirurgicznej. Kamica nerkowa – leczenie Przy pierwszym ataku kolki nerkowej należy bezzwłocznie udać się do lekarza, podobnie gdy towarzyszą mu gorączka, dreszcze, intensywne wymioty lub krwiomocz. Natomiast osoby z rozpoznaną kamicą nerkową, gdy zauważą pierwsze objawy kolki, mogą same rozpocząć leczenie (po wcześniejszym ustaleniu postępowania z lekarzem). W chorobie, jaką jest kamica nerkowa, leki to przede wszystkim środki przeciwbólowe i leki rozkurczowe, które rozluźniają ściany dróg moczowych, ułatwiając tym samym wydostanie się kamienia. Należy także pić dużą ilość płynów, nawet 3-4 litry dziennie, co przyspieszy wypłukanie złogów. Jeśli objawy są bardzo nasilone i nie ustępują po kilku godzinach, należy udać się do lekarza, który zastosuje silniejsze leki oraz – jeśli zajdzie taka konieczność – podejmie decyzję o usunięciu kamieni. Kamica nerkowa – leczenie domowe, zapobieganie Po epizodzie kolki nerkowej należy wdrożyć odpowiednie postępowanie w celu zapobiegania kolejnym atakom. Warto wypracować sobie kilka prostych nawyków, które mają zapobiec tworzeniu się kolejnych złogów w nerkach i drogach moczowych. Picie dużej ilości płynów dziennie, takiej, by objętość wydalanego moczu wynosiła ok. 2 litry na dobę. Picie przynajmniej jednej szklanki płynu na noc. Dodatkową porcję warto wypić, gdy w nocy pojawi się potrzeba oddania moczu. Stosowanie leków na kamicę dróg moczowych dostępnych bez recepty, suplementów i herbat ziołowych o właściwościach moczopędnych, rozkurczających, przeciwzapalnych i odkażających – sprawdź Urosept. W schorzeniu, jakim jest kamica nerkowa, dieta ma także duże znaczenie. Zaleca się ograniczenie spożycia mięsa, produktów mlecznych, soli, kawy, herbaty, czekolady, orzechów, szpinaku, rabarbaru i buraków. Bez konsultacji z lekarzem nie powinno się przyjmować preparatów z witaminą D i wapniem. Ważna jest także profilaktyka chorób układu moczowego. Każda infekcja może być czynnikiem sprzyjającym kolce nerkowej, dlatego już przy pierwszych objawach należy rozpocząć odpowiednie leczenie. Udostępnij Atak kamicy nerkowej Kamica nerkowa, nazywana potocznie kamieniami nerkowymi, to obecność w drogach moczowych skrystalizowanych minerałów, których organizm nie był w stanie wydalić lub zneutralizować. Ich rozwój jest związany ze zmniejszoną objętością moczu lub zwiększonym wydalaniem związków mineralnych tworzących kamienie, przekraczającym tzw. próg rozpuszczalności. Złogi powstają w nerkach lub drogach moczowych i mogą nawet osiągać wielkość miedniczki nerkowej. W zależności od związków mineralnych, które je tworzą, można rozróżnić kamienie szczawianowe, cystynowe, moczanowe i fosforanowe. Najczęściej są one złogami szczawianów wapnia. Kamica nerkowa często jest przyczyną wystąpienia krwi w moczu (krwinkomocz lub krwiomocz) i może powodować ból w dolnej części brzucha, promieniujący do boku i pachwiny. Kto jest narażony na kamienie nerkowe? Kamica nerkowa może dotyczyć każdego, jednak najbardziej predysponowane są osoby z niektórymi chorobami lub przyjmującymi konkretne leki. Kamienie nerkowe częściej występują u mężczyzn niż u kobiet. Schorzenie rozwija się u pacjentów w wieku 20-49 lat, a u tych, którzy mają skłonności do wielokrotnych ataków kamicy, zwykle pierwszy raz pojawia się między drugą a trzecią dekadą życia. Zaobserwowano, że osoby, które miały więcej niż jeden kamień nerkowy, prawdopodobnie będą miały nawroty choroby. Czynnikiem ryzyka rozwoju kamicy nerkowej jest historia rodzinna: choroba występuje częściej u osób z przewlekle podwyższonym stężeniem kwasu moczowego we krwi (hiperurykemia). Oprócz wrodzonej wady układu moczowego do przyczyn powstawania kamieni nerkowych zalicza się: nawracające zakażenia dróg moczowych, nadczynność przytarczyc, przyjmowanie niektórych leków, np. glikokortykosteroidów, moczopędnych, zobojętniających i zawierających wapń, środki alkalizujące, wykorzystywane w leczeniu wrzodów żołądka, przedawkowanie witamin C i D3 oraz wapnia, zbyt duże zagęszczenie moczu, spowodowane za małą ilością przyjmowanych płynów, choroby immunologiczne, szczególnie zapalne jelit (np. choroba Leśniowskiego-Crohna), dnę moczanową, powodująca przewlekłe zwiększenie ilości kwasu moczowego we krwi i moczu, przewlekłe choroby, takie jak cukrzyca i nadciśnienie tętnicze krwi, hiperoksaluria, czyli nadmierne wydzielanie kwasu szczawiowego z moczem. Bardzo często czynniki przyczyniające się do kamicy nerkowych występują łącznie. Objawy kamicy nerkowej Zazwyczaj kamienie nerkowe nie dają żadnych objawów, aż do czasu wystąpienia kolki nerkowej, gdy kamień zablokuje naturalne drogi odpływu moczu. Bólowi mogą towarzyszyć nudności i wymioty, bolesne wzdęcia brzucha i pocenie się, które są efektem podrażnienia autonomicznego układu nerwowego. Przez wielu pacjentów ból towarzyszący kolce nerkowej jest określany jako najgorszy ból w życiu, porównywalny z bólem porodowym. Kamienie nerkowe wywołują charakterystyczny krwiomocz. Jeśli kamicy nerkowej towarzyszy infekcja dróg moczowych, to mogą się pojawić gorączka i dreszcze. Czasami z powodu kamicy mogą wystąpić problemy z oddawaniem moczu, parcie na pęcherz oraz ból prącia i jąder. Kolka nerkowa – objawy Objawem kamicy nerkowej jest kolka nerkowa. Większość chorych zgłasza silny ból o nagłym początku, narastający w ciągu kilku minut lub godzin, W zależności od miejsca uwięźnięcia złogu ból może być umiejscowiony w okolicy lędźwiowej, pachwinie, mosznie u mężczyzn, wargach sromowych większych u kobiet lub górnej części uda. Często jednak lokalizacja jest trudna do określenia. Zmiana pozycji ciała nie łagodzi bólu, który nasila się falowo a jego natężenie może się zmniejszać lub zwiększać. Pacjent nie potrafi znaleźć pozycji przynoszącej ulgę i często wije się z bólu. Diagnozowanie kamicy nerkowej Rozpoznanie kamicy nerkowej stawia się na podstawie charakterystycznych symptomów, badania ogólnego moczu i po wykluczeniu innych możliwych przyczyn bólu jamy brzusznej lub bólu lędźwiowego. W celu potwierdzenia diagnozy lekarz (najczęściej urolog lub nefrolog) zwykle zleca wykonanie badania ultrasonograficznego (USG). Przeglądowe RTG brzucha może uwidocznić złogi nieprzepuszczalne dla promieni rentgenowskich i – razem z USG – jest wstępnym badaniem obrazowym u chorych z kolką nerkową w wywiadach. W razie wątpliwości diagnostycznych wykonuje się spiralną tomografię komputerową (TK) nerek, moczowodów i pęcherza moczowego bez podania środka cieniującego. Należy pamiętać, że TK naraża pacjentów na znaczne promieniowanie. Dlatego najpopularniejsze jest badanie ultrasonograficzne w połączeniu z urografią, która pozwala określić rodzaj kamieni. Kamica nerkowa – lek, który pomoże W kolce nerkowej podawane są silnie działające leki przeciwbólowe, najlepiej w postaci czopków, i leki rozkurczowe. W większości przypadków nawet całkiem duże kamienie nerkowe (do 6 mm) udaje się usunąć z dróg moczowych samoistnie, spożywając duże ilości napojów i przyjmując odpowiednie leki – rozkurczające mięśnie gładkie moczowodu lub hamujące jego perystaltykę. Zwykle taki proces trwa około kilku tygodni. Chociaż nie ma sprawdzonych domowych sposobów, aby rozpuścić kamienie nerkowe, takie leczenie można rozważyć u pacjentów, którzy już przechodzili tę chorobę. Wówczas postępowanie ukierunkowane jest na kontrolę objawów i koncentruje się na piciu dużych ilości napojów, ponieważ kamienie potrzebują czasu, aby przejść przez drogi moczowe. Kamica nerkowa – leczenie zabiegowe Jeśli kamienie nie zostaną samoistnie wydalone, stosuje się litotrypsję, czyli zabieg polegający na ich rozbiciu. W zależności od wielkości, umiejscowienia i rodzaju złogu może to być litotrypsja falami uderzeniowymi generowanymi pozaustrojowo (ESWL), ureterorenoskopia (URS) lub przezskórna nefroloitotrypsja (PCNL). Obecnie bardzo rzadko wykonuje się klasyczny zabieg chirurgiczny, jeśli inne metody leczenia nie są skuteczne. W niektórych zawodach (np. piloci linii lotniczych) wymagane jest całkowite usunięcie kamieni z dróg moczowych, zanim pacjent będzie mógł powrócić do pracy. Warto też rozważyć interwencję zabiegową, gdy mamy zaplanowane ważne wydarzenia rodzinne lub towarzyskie czy też wakacje w egzotycznych miejscach. Niezwykle istotna w leczeniu kamieni nerkowych jest dieta. Specjalista dobiera zalecenia zgodnie z typem kamicy. Zwykle polecane jest wykluczenie pewnych produktów, np. ciężkostrawnego mięsa, kawy, czekolady czy kakao, oraz ograniczenie spożycia soli. Należy pamiętać o piciu dużej ilości płynów – co najmniej 2 litrów dziennie.Pełna treść artykułu jest dostępna w publikacji: Medycyna Praktyczna Pediatria 2012/2 KOMENTARZ dr hab. med. Jan Zawadzki Klinika Nefrologii, Transplantacji Nerek i Nadciśnienia Tętniczego Instytutu "Pomnik-Centrum Zdrowia Dziecka" w Warszawie Kamica nerkowa u dzieci jest najczęściej następstwem ogólnoustrojowych zaburzeń metabolicznej, nerkowej lub endokrynnej regulacji homeostazy. Rzadziej jest wynikiem zmian składu moczu spowodowanym pierwotnym zakażeniem układu moczowego (ZUM). Ważnym czynnikiem patogenetycznym, zwłaszcza u niemowląt, może być nadwrażliwość na witaminę D lub jej przedawkowanie (w wywiadzie należy zawsze zapytać o dawkę witaminy D). Kamica nerkowa może się pojawić w każdym wieku dziecka. Ponieważ symptomy choroby u najmłodszych dzieci mogą być niecharakterystyczne, w diagnostyce różnicowej wszystkich dzieci z objawami wskazującymi na ból brzucha, z krwiomoczem/krwinkomoczem i nawracającym ZUM należy uwzględnić kamicę nerkową.
Zapalenie naczyń związane z IgA (d. plamica Henocha i Schönleina) to zapalenie, w którym w małych naczyniach (głównie włośniczkach, żyłkach i tętniczkach) stwierdza się złogi immunologiczne, głównie IgA1. Obraz kliniczny i przebieg naturalny początek strony. Choroba ma ostry początek.
U dzieci w wieku niemowlęcym nie można zdiagnozować zaburzeń nerwicowych. Lęki przejawiane przez dzieci są często elementem ich normalnego rozwoju. Maluchy przejawiają lęki społeczne, lęki przed obcymi osobami, lęki w nowych miejscach, lęki przed hałasem, dziwnymi dźwiękami, a nawet zabawkami. Reakcje lękowe nie są symptomem zaburzeń lękowych, nazywanych potocznie nerwicami, ale stanowią wyraz dojrzewania emocjonalnego dziecka. Niektóre maluchy jednak mogą być nadwrażliwe i reagują nieadekwatnie do działających bodźców. Jak zachowują się dzieci lękliwe i jak im pomóc? Zobacz film: "Depresja u dzieci" 1. Objawy reakcji lękowych u dzieci Nerwica jest chorobą, którą można zdiagnozować tylko i wyłącznie u osób dorosłych. Nerwicy nie można rozpoznać u niemowląt. Małe dzieci mogą jednak przejawiać pewne zachowania, które mogą uprawdopodabniać rozwój nerwicy w późniejszych latach życia. Co może wskazywać na lękliwość u dziecka? Histeria na wszelkie zmiany w otoczeniu, paniczny lęk przed obcymi osobami, płacz na widok hałaśliwych zabawek, problemy ze snem, częste budzenia się w nocy, brak apetytu, kaszel, czkawka, problemy z oddychaniem, niepokój ruchowy, problemy gastryczne – biegunki i wymioty. Niemowlęta, które reagują lękiem, mają wrażliwy układ nerwowy, który reaguje na bodźce nadmiernym pobudzeniem. Dziecko jest napięte, niespokojne, drażliwe. System nerwowy u małego szkraba cały czas się rozwija, dlatego nie można w tym czasie rozpoznać zaburzeń lękowych. Być może w wieku niemowlęcym maluch będzie nadpobudliwy i lękliwy, ale w wieku przedszkolnym będzie pogodnym, spontanicznym, pełnym ciekawości dzieckiem. Małym dzieciom nie można przepisywać żadnych leków uspokajających, gdyż są one silnie uzależniające i niekorzystnie wpływają na rozwijający się układ neuronalny maluszka. Niektórzy rodzice stosują czopki homeopatyczne albo syropy z melisą, które mają wyciszyć i uspokoić zdenerwowanego szkraba. 2. Jak pomóc dzieciom lękliwym? Układ nerwowy małego dziecka intensywnie się rozwija, następuje proces mielinizacji włókien nerwowych, dlatego maluch potrzebuje znacznie więcej czasu, by przystosować się do nowych sytuacji niż człowiek dorosły. Dobrym antidotum przeciw nerwicy u dzieci jest bliski kontakt malucha z rodzicami, bliskość emocjonalna i uczuciowa, wsparcie dorosłych, a także dbałość o stały rytm dnia, dzięki czemu dziecko ma zapewnione poczucie bezpieczeństwa. Chaos i nieprzewidywalność budzą w małym dziecku stres i szereg negatywnych emocji. Dziecko, które czuje się bezpieczne i kochane, będzie odważnie wkraczało w świat i eksplorowało najbliższe otoczenie. Bardzo istotne jest również to, w jaki sposób rodzice szkraba reagują na jego zachowania i lęki – czy przypadkiem nie podsycają zachowań lękowych, nie nasilają patologicznych reakcji? Czasami rodzice sami prezentują nadmiernie lękliwe postawy, które zaczyna naśladować dziecko. Wskutek tego może powstać w przyszłości pełnoobjawowa nerwica albo reakcje lękowe, do których można zaliczyć jąkanie się, moczenie mimowolne, tiki nerwowe, obgryzanie paznokci, nadpobudliwość psychoruchową, wymioty psychogenne, wybuchy gniewu, zaburzenia łaknienia i zaburzenia snu. Jak pomagać dzieciom, które są niespokojne i nadpobudliwe? Należy dozować społeczne interakcje. Ograniczać nowe atrakcje, ale towarzyszyć dziecku w czasie eksplorowania otoczenia. Prowadzić w miarę spokojny i ustabilizowany tryb życia (stałe pory posiłków i snu). Unikać zasypywania dziecka zabawkami i innymi gadgetami (czasami dzieci są niespokojne ze względu na zaburzenia integracji sensorycznej, a nadmiar bodźców skutkuje drażliwością i płaczem). Dbać o zasady higieny snu, np. kołysanka, muzyka relaksacyjna przed snem, ograniczenie hałasów. Nie uczyć wycofania i unikania, ale zaznajamiać dziecko ze światem, tuląc w bezpiecznych ramionach. To, co zwyczajowo nazywa się „nerwicą u niemowląt” jest po prostu wzmożoną pobudliwością psychiczną i nerwową dziecka. Nadmierna pobudliwość może wynikać z typu układu nerwowego, cech osobowości, temperamentu, ale także z sytuacji życiowej dziecka, atmosfery w domu rodzinnym i jakości relacji między rodzicami. Jeżeli reakcje lękowe u malucha będą utrzymywać się powyżej trzeciego roku życia, warto skonsultować się z psychologiem dziecięcym. polecamy
Kamienie nerkowe to częsta przypadłość, która może dotyczyć nawet 5-10 wszystkich dorosłych osób. Złogi odkładające się w nerkach powodują ból, pieczenie podczas oddawania moczu, mogą wywołać silną kolkę. Naukowcy z Indonezji okryli niekonwencjonalną metodę, która może przyspieszyć proces usuwania kamieni. Chodzi o seks
Nerki odgrywają kluczową rolę w organizmie ludzkim. Ten system filtrujący kontroluje poziom wody i produktów przemiany materii w organizmie za pośrednictwem moczu. Nerki pomagają również w regulowaniu ciśnienia krwi, produkcji krwinek czerwonych oraz poziomu wapnia i innych minerałów. Jednak czasem zdarza się, że nerki nie są w pełni wykształcone i nie funkcjonują w prawidłowy sposób. Najczęściej problemy te są dziedziczne i nie mają nic wspólnego z niewłaściwą opieką rodzicielską. Zobacz film: "Biały szum trzykrotnie skraca czas potrzebny niemowlęciu do zaśnięcia" 1. Rodzaje chorób nerek u niemowląt Wiele chorób nerek można rozpoznać jeszcze przed narodzinami dziecka, dzięki rutynowym badaniom prenatalnym, dlatego mogą być wyleczone za pomocą leków lub zabiegów chirurgicznych, gdy dziecko jest jeszcze małe. Niektóre dolegliwości, takie jak infekcje dróg moczowych, ujawniają się w późniejszych fazach rozwoju malucha. Do najczęstszych chorób nerek diagnozowanych po narodzinach dziecka zaliczamy: zastawki cewki tylnej, wodonercze, zespół policystycznych nerek, kwasicę nerkową, guz Wilmsa (nerczak płodowy), kłębuszkowe zapalenie nerek. Wrodzone problemy dróg moczowych rozwijają się już w brzuchu matki. Część układu moczowego dziecka może urosnąć do anormalnych rozmiarów albo przybrać nieprawidłowy kształt lub pozycję. Wśród możliwych komplikacji znaleźć można: powielanie moczowodów, nerkę podkowiastą. Niekiedy u niemowlaka wykształcają się inne problemy ze zdrowiem wpływające na prawidłowe funkcjonowanie nerek, takie jak wysokie ciśnienie lub nadciśnienie, kamienie nerkowe, zapalenie nerek czy zakażenia układu moczowego (ZUM). 2. Objawy i diagnoza chorób nerek u niemowląt Symptomy świadczące o pojawieniu się problemów z nerkami u niemowlątsą zróżnicowane, jednak wśród najczęstszych dolegliwości znaleźć można: gorączkę, obrzęk okolic oczu, twarzy, stóp i kostek, pieczenie lub ból w czasie oddawania moczu, częstsze niż zwykle oddawanie moczu, niekontrolowane oddawanie moczu u dzieci starszych, krew w moczu, wysokie ciśnienie krwi. Podejrzenie chorób nerek u noworodków najczęściej potwierdza się za pomocą analizy historii chorób małego pacjenta i badania lekarskiego, po czym maluch może zostać skierowany na badanie moczu, krwi, badania obrazowe lub biopsję. Podczas badania moczu lekarz zdiagnozuje wszelkie odstępstwa od normy (np. zbyt duży poziom krwinek czerwonych), będące przyczyną zapalenia lub podrażnienia dróg moczowych. Pomoże również rozpoznać zbyt wysoki poziom krwinek białych, który najczęściej powiązany jest z zakażeniem pęcherza moczowego lub nerek. Z kolei badania moczu pokażą skuteczność nerek w filtrowaniu produktów przemiany materii i składu chemicznego w krwiobiegu. Pomiary ciśnienia krwi i wzrostu są dwoma kolejnymi narzędziami diagnostycznymi używanymi przez lekarzy. Nerki są narządem regulującym ciśnienie krwi, dlatego zdiagnozowanie wysokiego ciśnienia tętniczego może skłonić lekarza do zbadania zdrowia nerek. Szczegółowe pomiary wzrostu mogą prowadzić do rozpoznania chorób nerek, ponieważ maluchy z przewlekłymi schorzeniami tego narządu często wolniej rosną. Jeżeli chodzi o badania obrazowe najskuteczniejsze w diagnozowaniu chorób nerek, są to badania rentgenowskie, USG, tomografia komputerowa, cystografia mikcyjna i scyntygrafia nerek. Ostatnim spośród sposobów na zdiagnozowanie chorób nerek jest biopsja. Jest to zabieg, w czasie którego niewielki skrawek nerki jest pobierany z organizmu dziecka za pomocą igły. Procedura ta wykonywana jest pod znieczuleniem i pozwala rozpoznać problem z nerkami u 9 na 10 pacjentów. Biopsja jest szczególnie pomocna w diagnozie zapalenia nerek i nerczycy. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Lek. Małgorzata Horbaczewska Rezydentka w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Kielcach.
złogi w nerkach u niemowlaka
